Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Side 45

43
setningu, og það látið búa til setningar, látið segja
•eitthvað um einhvern hlut. Um leið eru barninu
kennd aðgreiningarmerkin og einföldustu reglurnar
með brúkun þeirra.
í reikningi er byrjað á því að kenna barninu
tölurnar. Því er sýndur einhver hlutur, og það svo
spurt, hvað margt það sje. Barnið svarar þá, að
það sje einn; svo er því sýndur annar hlutur, helzt
sömu tegundar og sá, sem því var fyrst sýndur;
kennarinn heldur á þessum lilutum sínum í hvorri
hendi og spyr svo barnið — hvað hef jeg margt í
hægri hendinni? Barnið svarar: einn. Kennarinn
spyr aptur.—Hvað hef jegmargt í vinstri hendinni?
Barnið svarar: einn. Þá setur kennarinn báða hlut-
ina saman á borðið, eða tekur þá báða í aðrahönd-
ina, og spyr barnið, hvað margir sjeu einn og einn.
Ef barnið veit það, svarar það »tveir«. Með þessu
móti lærir barnið, að tölurnar myndast við það, að
•einum er bætt við næstu tölu á undan. Jafnframt
þessu er barninu kennt að þekkja og mynda tölu-
stafina og skrifa þær tölur, sem það liefur la>rt, með
orðum, tölustöfum og rómverskri tölu. Sumir kenn-
■arar kenna barninu samlagning, frádrátt, margföld-
un og deiling allt í senn. Kennarinn tildæmis læt-
>ur barnið taka einn hlut, svo tvo hluti, og svo fimm
hluti, og spyr svo barnið, hvað það haíi nú marga
hluti. Barnið svarar »átta«. Svo spyr kennarinn,
hvað það sjeu margir 1 og 2 og 5. Barnið svarar
»átta«. Svo spyr kennarinn barnið: ef við tökum
tölurnar einn, tvo og fimm, og gerum úr þeim eina
tölu, hvaða tölu fáum við? Barnið svarar »átta«.
Nú segir kennarinn barninu, að þegar tvær eða
fleiri tölur sjeu teknar og mynduð úr þeim ein tala,