Tímarit um uppeldi og menntamál - 01.01.1892, Qupperneq 91

89
allt þetta; kenna þá litlu raálfræði, sem hægt er að
kenna í barnaskólum, að mestu með því að leiða
hana út úr lesköflum í lesbókinni, og tengja líka
rjettstöfunaræfingar, rjettritun og stýlagjörð meira
eða minna við leskafla hennar.
Sje svipaðri aðferð þessari fylgt, þá getur varla
verið um það að ræða, að hafa nýja testamentið
fyrir aðallesæfingabók í skólum og til málfræðis-
æfinga og rjettritunaræfinga. En sjeu lesæfingar,
málfræðisæfingar og rjettritunaræfingar jafn aðgreind-
ar og nú mun víða tíðkast, þá breytast að vísu
nokkuð kröfur þær, er gjöra má til lesbókar, en
eptir er þó sú krafan, að hún sje við barna liæfi.
En á þá lesbók að rýma nýja testamentinu úr
skólum og eyða lestri biflíunnar? Fjarri því. Illu
heilli kæmi hún þá. Mjer er ekki fullkunnugt um,
hvort lesbækur yfir höfuð hafi gjört það, nje hvort
sú lesbók, sem vjer nú höfum, liafi gjört það; en
ekki manjeg til, að jeg hafi sjeð eða heyrt kvartað
um það, eptir að lesbækur voru orðnar tíðar í skól-
um, og ekki veit jeg til, að tilraunir hafi verið gjörð-
ar til að rýma lesbókum á braut fyrir þá sök, og
þó er nú svo komið, að víðast eða alstaðar eru
sjerstakar lesbækur hafðar til lesæfinga, þótt sú
væri öldin annarstaðar eins og hjer, að til þess
væri haft nýja testamentið og fræðin.
Jeg vona, að sje því fylgt, að byggja lestrar-
lcennsluna og móðurmálsTcennsluna á lesbokinni, en
lcristindómskennsluna á biflíunni og lestri hennar, þá
muni lestur nýja testamentisins — að minnsta kosti
uppbyggilegur lestur þess, og það er aðalatriðið —
ekki minnka. Ef börnunum er, jafnframt og þau
læra kverið og iesa það upp, stöðugt vísað á að lesa