Uppeldi og menntun - 01.07.2006, Síða 60

60
urðu margvíslegar. Speglaefniviður var einnig notaður í dúkkuleik stúlknanna og
ræddu þær mikið um hvað speglaðist og hvernig.
Til viðbótar við almenna ánægju barnanna með verkefnin höfðu leikskólakennar-
arnir orð á því að ákveðnir einstaklingar virtust blómstra í þessum verkefnum frekar
en öðrum. Þetta kom m.a. fram í sérstökum dugnaði við að finna upp á alls konar
eigin tilraunum sem voru greinilega gerðar til að átta sig betur á eðli fyrirbæranna
sem unnið var með hverju sinni.
Áhugi barnanna var þó ekki án undantekninga. í einum hópi var stúlka sem dró sig
oft fljótlega í hlé og hafði ekki áhuga á að vinna verkefnin. Þá kom upp sú hugmynd
að hafa eina vísindastund eingöngu skipaða stúlkum ef vera kynni að henni fyndust
drengirnir, sem voru í meirihluta, of ráðandi. kennurunum þótti spennandi að sjá
hvort munur yrði á þessum stundum. Verkefnið var um ljós og speglun og var efnivið-
urinn lagður fram eins og áður og var stundin í öllum atriðum eins og sú fyrri. Stúlkan
sýndi sömu viðbrögð og áður og aðspurð sagði hún að þetta væri bara „leiðinlegt“.
athyglisvert var að vinkona hennar sem hafði áður smitast af áhugaleysi hennar í Vís-
indaleik með drengjunum hélt áfram að vinna í þessari stund þar sem voru eingöngu
stúlkur og var mjög áhugasöm. Þessu var ekki fylgt eftir frekar, það hefði mátt breyta
framsetningu leikjanna en það verður að bíða betri tíma.
Hin almenna niðurstaða okkar er að langflest börnin höfðu ánægju af Vísindaleikjun-
um og sum þeirra blómstruðu, en örfá þeirra höfðu ekki áhuga á viðfangsefnunum.
At­hygli barnanna og áhugi á eð­lisfræð­ilegum k­jarna fyrirbæranna
Það er engum vafa undirorpið að með verkefnunum tókst að beina athygli barnanna
að viðfangsefnunum og fá þau til að skoða það sem gerðist og prófa sig áfram. Þetta
kom glöggt fram í vettvangsathugunum og í umsögnum kennara. í einum hópnum
sagði t.d. einn drengurinn strax­ þegar kennarinn spurði hvað hægt væri að gera við
bretti, kubba og bíla: „Við getum látið bílana renna með því að taka upp brettið“ og þegar
kennarinn spurði hvort hægt væri að láta bílinn fara hraðar sagði hann: „Hefur hærra
uppi“ og sem svar við spurningunni hvort hægt væri að láta bílinn fara hægar sagði
hann: „Þá setur maður lítið“ (og lyfti brettinu lítillega).
í ljós kom að viðfangsefni Vísindaleikjanna voru börnunum hugleikin og þau hugs-
uðu um þau milli stundanna. í annarri stund með spegla nefndu börnin dæmi um
ýmislegt sem þau höfðu séð að hægt var að spegla sig í, sem þau höfðu ekki nefnt í
fyrri stundinni. Þetta sýnir að fyrri vísindastundin hafði haft áhrif á það hvert athygli
þeirra beindist heima við og í daglegu lífi. Leikskólakennararnir sögðu að í daglegu
starfi hefðu komið fram vísbendingar um að skilningur barnanna á því sem fyrir þau
hafði verið lagt hefði aukist þó að hugtökin sjálf væru erfið. Gaman hafi verið þegar
t.d. var kallað „Kæja!! Sjáðu regnbogann“ og börnin bentu á litadýrðina sem myndaðist
þegar sólarljósið brotnaði í kristöllum sem hanga í glugga í leikstofunni. Leikskóla-
kennararnir töluðu einnig um gönguferðir þar sem skugginn vakti áhuga barnanna
og aðspurð gátu þau sagt hvernig hann myndaðist. í einum matartímanum fóru börn-
in að spegla sig í skeiðinni og sögðu að það væri ekki sama hvernig hún sneri. Ef hún
sneri rétt væri myndin á hvolfi en ef henni væri snúið við væri myndin rétt.
„He im­Ur inn er al lUr raUð­Ur“