Morgunn - 01.12.1960, Síða 9

MORGUNN
87
veruna af mörgum, er síðar áttu eftir að birtast henni,
og heyrir um leið orðin: „Cingola, hin illa norn, sitjandi
á jarðhnettinum". Um leið og orðunum sleppti, sér hún
óhugnanlega mynd: ófreskju, sem heldur blóðugri krumlu
um jarðlíkan. Með leifturhraða málar hún þessa mynd.
Upp frá þessu sá hún slíkar kynjamyndir hverju sinni,
sem hún heyrði — í dulheym — nýtt nafn nefnt. Fyrst
sá hún eina slíka sýn á dag, í rökkrinu, síðar fleiri og
fleiri, allt að 48 myndum á einum degi. Árið 1930 var hún
búin að teikna og mála meira en 1000 slíkar myndir.
Henni fannst hún ekki geta komizt hjá að mála þessar
undarlegu sýnir, dró fyrst upp frumdrætti myndarinnar,
og lauk síðan við myndina eins fljótt og hún gat, því að
jafnan varð hún altekin sterkri vanlíðan, unz myndinni
var lokið.
Ýmist á undan eða eftir slíkum sýnum varð frú Burnat-
Provins altekin mikilli þreytu. Hvar sem hún var stödd,
gátu sýnirnir komið. Ævinlega heyrði hún nafn nefnt, um
leið og sýnin birtist, og fyrir kom, að hún heyrði lýsingu
á persónunni. Stundum stóðu þessar verur eins ljóslifandi
fyrir henni og væru þær venjulegt fólk, en stundum sá
hún þær fyrst hjúpaðar þoku, sem því næst leystist upp
og myndin stóð þá skýr eftir. Hún sá þetta bæði úti og
inni, stundum í glaða sólskini. Oftast voru þær í mörg-
um litum, stundum þó aðeins í einum, brúnum lit. Venju-
legast stóð myndin kyrr og óhreyfanleg. Þessar myndir
túlkuðu eða táknuðu alls konar eigindir mannlegs lífs,
eins og þær birtast í daglegu viðmóti og athöfnum manna.
Stundum táknuðu þær náttúrufyrirbrigði.
Frú Burnat-Provins var sjálf sannfærð um, að eigið
hugmyndaflug hennar hefði ekkert með þessar myndir að
gera, svo ólíkar væru þær með öllu venjulegum viðfangs-
efnum hennar og hugarheimi. Hún fullyrti, að eftir beiðni
eða skipun væri sér gersamlega ómögulegt að mála eina
slíka mynd. Hún neitaði einnig ákveðið þeirri tilgátu, að