Morgunn - 01.12.1960, Síða 35

MORGUNN
113
skólanámið og bætti óhikað nóttinni við kvöldið, þegar
honum þótti þurfa. Þarna í herberginu sátum við saman
marga stund, ýmist við námið eða skemmtilegar samræð-
ur. Móðir hans var vön að sitja með prjónana sína við
hliðina á okkur, við litla lampann. Ég sé enn fyrir mér
hið hljóðláta og nokkuð veikJulega andlit hennar, þegar
hún leit við og við upp frá vinnu sinni og lét augun hvíla
við einkabarnið sitt, og úr þeim ljómaði hin milda um-
hyggja og aðdáun á drengnum. Þá kom það stundum fyr-
ir, þegar hann tók eftir þessu, að hann tók fölu höndina
hennar þétt í sína hönd og hélt henni þar, meðan hann
hélt áfram að lesa á bókina. En þá gekk lesturinn hon-
um ekld eins vel og endra nær. Hin viðkvæma ástúð hans
í garð hennar dreifði hugsunum hans frá bókinni, og ég
minnist þess, að þá hrökk honum stundum tár, svo að
brosandi leit hann til hennar og lagði mjúklega hönd
hennar aftur í skaut hennar.
Ég hefi hvergi fundið annan eins andvara friðar og
kyrrðar og í þessari stofu. Við einn vegginn stóð gömul
og úr sér gengin slagharpa. Stundum sungum við við
hana. Og ef þá bar svo til að við sungum af tilviljun
gamalt lag, sem hún elskaði frá æskuárum sínum, lagði
hún frá sér prjónana sína, reis á fætur og gekk hljóð-
lausum skrefum raulandi um herbergið. Annars sat hún
kyr á prjónana í kjötlu sinni, meðan við sungum. Þeg-
ar litla Schwarzald-klukkan á veggnum sló tíu, tók móð-
irin að líta með nokkurri órósemi í áttina til stóra rúms-
ins síns með dökku rekkjutjöldunum, sem stóð í hinum
enda stóra herbergisins. Þá tókum við bækur okkar, buð-
um henni góða nótt og gengum niður í litla svefnher-
bergið hans á neðri hæðinni, og þar héldum við venjulega
lestrinum áfram í nokkrar klukkustundir. Meðan svaf hún
róiega uppi, því að svefnherbergið hennar sneri út að
bakgarði, svo að ekkert gat truflað næturfriðinn hennar.
Innan fárra ára tók þetta líf, með sinni fátæklegu ham-
ingju, enda. Skömmu fyrr en ég fór í háskólann veiktist
8