Morgunn - 01.12.1960, Síða 36

114
MORGUNN
móðirin. Nú var blóm dauðans, sem lengi hafði verið að
vaxa innra með henni, að springa út. Móður og syni var
þetta báðum ljóst. Eftir beiðni hennar heimsótti ég þau
enn einu sinni, áður en ég fór að heiman. Herbergið, sem
áður hafði verið vinalegt, sýndist nú skuggalegt og snautt.
Tjöldin voru dregin þétt fyrir gluggana, og frá svæflin-
um undir dimmum sængurhimninum starði á mig þján-
ingafullt andlit hinnar góðu konu. Hún greip mögi’u hend-
inni sinni um hönd mína og sagði aðeins: „Líði yður nú
reglulega vel“. En við fundum bæði, að þetta var hinzta
kveðjan í þessu lífi.
Það, sem nú fer á eftir, heyrði ég síðar af vörum vinar
míns, því á næsta degi fór ég úr bænum.
Þegar það kom í Ijós, að sjúkleiki móðurinnar ágerðist
með óvæntum hraða, fékk sonurinn leyfi til þess að taka
vinnu sína heim, og nú sat hann í sjúkraherberginu við
gluggann, sem lengst var frá rúminu og dró gluggatjaldið
þar örlítið til hliðar, svo að hann fengi birtu. Þar sat hann
og ýmist skrifaði hann af kappi, eða hann renndi sorg-
mæddu maugum í áttina að rúminu. Þegar móðirin vakti,
sat hann við rúmið hennar í gömlum hægindastóli, talaði
hljóðlega við hana eða las fyrir hana úr Ritningunni. Eða
þá að hann sat bara hjá henni, svo að augu hennar gætu
blíðlega hvílt á honum. Þannig sat hann líka um nætur,
og þegar veika móðirin sá að andlit hans var orðið fölt
af of miklum vökum, sagði hún við hann: „Georg, legðh
þig að sofa, Georg, þú þolir þetta ekki lengur“, eða
hún sagði ákveðin: „Georg, farðu bara að hátta, það er
engin hætta í nótt“, þá greip hann sóttheita hönd móður
sinnar ,eins og vera kynni, að einmitt þá kynni henni að
verða kippt frá honum.
Svo varð það eina nóttina, þegar þjáningar hennar voru
farnar að minnka og hann gat ekki staðið uppréttur leng-
ur, að hann lét að orðum hennar, að fara niður að sofa.
I herberginu sínu niðri lá hann í öllum fötum í rúmi sínu
og svaf djúpum, höfgum svefni. Hann hafði skilið við