Morgunn - 01.12.1966, Síða 19

MORGUNN
97
skúmaskotin þar. Þetta var kölluð sálgrennslun, og höfðu
sálfræðingar hana mjög til atvinnu sér og létu mikið af
gagnsemi hennar. Reyndar var þetta svipuð aðferð og kirkj-
an hafði lengi notað og kallað skriftir. Þó var aðferð kirkj-
unnar að því leyti betri, að hún beindi hugum manna að
mætti Guðs og vizku og hét mönnum fyrirgefningu synda.
Kjallarasálfræðingarnir trúðu hins vegar hvorki á til-
veru Guðs né eilíft líf. Þeir áttu ekki í fórum sínum neinn
lyfstein til þess að græða sár hugans. Tækist þeim að reka
einn djöful út, sótti hann, eins og í Nýja testamentinu seg-
ir, sjö anda sér verri, og kom með þá aftur í sinn gamla bú-
stað. Gruflið í sorpdyngjum sálarlífsins gerði þessa lær-
dómsmenn blinda á allt annað en það, sem sjúkt var og
vanheilt og dauðanum vígt. Og við það situr að mestu leyti
enn í dag.
Mér varð það því óblandin ánægja að rekast nýlega á
bók eftir sálfræðing, sem sker sig verulega úr bókmenntum
frá þeirra hendi. Skal nú lauslega frá henni sagt.
Óravíðáttur andans.
Bókin er eftir franska konu, Ania Teillard, og nefnist á
frummálinu: La Dimension Inconnue, en í ensku þýðing-
unni: Spiritual Dimensions, er þýða mætti: Óravíðáttur and-
ans. —
Höfundur hennar er nafnkunnur sálfræðingur í heima-
landi sínu og starfar í París. Segir hún, að það hafi kostað
sig allmikla áreynslu, að losa sig af klafa þeirra kennisetn-
inga um djúpsálarfræði, sem hún hafi numið, og um skeið
haldið hina æðstu vizku í þessu efni. Svo rótgróin hafi þessi
fræðikenning verið í huga sínum, að eilífðarverur annarra
veralda hafi átt í miklu stríði við að sannfæra sig um til-
veru þeirra. Lengi hafi hún beinlínis neitað að trúa því, sem
hún sá. En að lokum hafi hún ekki getað þverskallazt leng-
ur við því að viðurkenna þá veröld guða, engla og anda,
sem henni birtist, þegar skýlan var dregin frá augum henn-
ar. Svo sterk og magnmikil hafi þessi opinberun verið, að
7