Morgunn - 01.12.1966, Side 49

MORGUNN
127
Einn daginn, á meðan hún er að heiman, segir Þorleifur:
„Ekkí! Þar er hún Kristín búin að helta hann Grána minn.“
— Seint um kvöldið kom Kristín heim á Grána. Og var þá
klárinn haltur.
Þorleifur fylgist með ferðum Elliða.
Þorleifur var um skeið hákarlaformaður og átti þá há-
karlaskip, er nefnt var Elliði. Þegar hann hætti þessum veið-
um leigði hann skipið formanni þeim í Rifi, sem Björn hét.
Tveir vinnumenn Þorleifs voru í veri á Hellissandi. Áttu þeir
að fara á hákarlaveiðar með Birni, er hann hæfi veiðarnar á
Þorranum. Þeir lögðu af stað í bezta veðri á Elliða, og ætlaði
Björn að liggja úti við veiðarnar í nokkurn tima, eins og þá
var venja. En ekki voru þeir langt komnir, er á þá brast stór-
viðri af suðri, og urðu þeir að hleypa skipinu undan til Barða-
strandar.
Þessa nótt var Þorleifi í Bjarnarhöfn erfitt um svefn. Seg-
ir hann þá við konu sína: „Hvasst fær Elliði minn yfir Breiða-
bugt núna.“ — „Eru þeir að hleypa?“ spyr hún. — „Já,“
segir Þorleifur. Oft vaknaði hann og ræddi við konu sína, og
þóttist jafnan sjá hvar skipið væri statt þá stundina. Að lok-
um segir hann, og svo hátt, að fólkið í baðstofunni heyrði:
„Elliði er lentur heill og stendur á réttum kili. En hvar það
er, veit ég ekki með vissu. Ég hef aldrei komið þangað. En
þar er kirkja. Ég held, að það sé á Brjánslæk."
Svo leið vika. Og ekkert fréttist af Elliða, og voru allir
uggandi um afdrif hans. Þorleifur sat hugsi og hélt höndum
fyrir andlitið. Að lokum segir hann: „öllu er óhætt. Þeir eru
á Brjánslæk. Mínir menn farast ekki í sjó. Ég sá það ekki
á þeim, þegar þeir fóru.“
Þrem dögum síðar segir hann eins og við sjálfan sig: „Nú
sigla þeir út í Flatey.“ Og næsta dag segir hann við konu
sína: „Nú er Elliði minn bráðum lentur á Rifi, kona.“ Síðar
um kvöldið segir hann næsta glaður: „Guði sé lof! Þeir eru
lentir.“