Morgunn - 01.12.1966, Blaðsíða 46

124
MORGUNN
kom suður úr Kambsskarði, fór hann af baki, settist á þúfu
og studdi hönd undir kinn. Síðan segir hann við fylgdar-
mann sinn: „Þetta er ekki til neins; hann er dauður; hann
var að deyja núna. Við skulum samt halda áfram.“ Þeir
riðu skamma stund. Þá kom maður á móti þeim og sagði
lát prests.
„Sveinn er dauður“.
Að Hólum í Helgafellssveit bjó bóndi, er Sveinn hét. Hann
veiktist og var þungt haldinn, og var þá sent eftir Þorleifi.
Dálítil töf varð í Bjarnarhöfn, því hestar voru ekki heima
við. Þegar þeir Þorleifur eru komnir að svokölluðum Rollu-
læk, sem er innan við túnið í Bjarnarhöfn, stöðvar hann hest
sinn snögglega og segir: ,,Nú þarf ég ekki að fara lengra,
þvi að Sveinn er dauður. En kannske ekkjunni komi það
betur, að ég komi.“ Héldu þeir svo áfram. En er þeir komu
að Hólum, var Sveinn látinn, og hafði dauða hans borið að
um sama leyti og Þorleifur stöðvaði hest sinn.
„Hún lifir mig“.
Einhverju sinni var Þorleifur á leið til Ölafsvíkur. Mætir
honum þá maður og segir honum þau tíðindi, að kona í
Ólafsvík, sem hann nafngreinir, hafi látizt af barnsförum
þá um morguninn. „Því trúi ég ekki,“ svarar Þorleifur.
,,Hún lifir mig.“
Þorleifur var því jafnan vanur að ríða fremur hægt. En
nú brá svo við, að hann keyrði hestinn sporum og hraðaði
sér allt hvað af tók heim til konunnar, sem talin var önduð.
Er ekki að orðlengja það, að hann lét þegar leggja við kon-
una heita bakstra, og tókst með aðstoð Ijósmóðurinnar að
ná barninu, en það var andvana. Síðan hélt hann áfram í
fullan sólarhring að reyna að lífga konuna, og tókst það
að lokum. — Um leið og hann kvaddi, sagði hann við kon-
una: „Svona, góða mín! Nú þarf mín hér ekki lengur. Þú
lifir mig. Og vertu sæl!“ — Þau orð rættust.