Morgunn - 01.12.1966, Blaðsíða 64

142
MORGUNN
hespuna á. Svo hefur henni hugkvæmzt að fela sig enn bet-
ur og skriðið ofan í stóru kistuna. En þá féll hið þunga lok í
lás, yfir henni ...
Leifar Anettu litlu voru jarðsettar í kyrrþey, en gröfin
fyllt meira af blómum en mold. Stærsti blómsveigurinn kom
frá þeim manni, sem hafði misst hana á hádegi ástar þeirra.
Frúin sem sagði mér söguna kvöldið góða, lauk henni með
þessum orðum:
— Sagt er, að enn heyrist bankað á loftinu. Við höfum
ekki heyrt það. Ef til vill heyrir þú.
(S. D. islenzkaði).
Hver opnaði viðtækið?
Atburður sá, er hér verður sagt frá, gerðist að Miðsandi
á Hvalfjarðarströnd síðla vetrar 1942. Höfðum við hjónin
þá búið þar um fimm ára skeið.
Dag einn var ég að flýta mér að ljúka eidhússtörfum.
Börnin, sem voru ung, hafði ég lagt til svefns og lokað út-
varpinu, svo að alit var kyrrt og hljótt. Bóndi minn, Gisli
Brynjólfsson, var úti við skepnuhirðingu, og ég kepptist við,
því að ég ætlaði að spinna dálítið meðan næði gæfist vegna
barnanna.
Rétt fyrir klukkan tvö, hafði ég lokið störfum niðri og fór
upp til barnanna með rokkinn minn. En ekki hafði ég spunn-
ið lengi, er ég heyrði óm af söng frá útvarpstækinu niðri í
eldhúsinu, og gat greint, að verið var að syngja útfararsáim.
Ég mundi vel, að ég hafði lokað tækinu að loknum hádegis-
fréttum, og skildi ég ekki, hverju þetta sætti. Hugðist ég því
fara niður og aðgæta þetta. En ég komst aðeins fram á gang-
inn. Lengra áræddi ég ekki fyrir einhverjum ónotabeyg, er
greip mig. Ég hafði aldrei fyrr verið hrædd við að ganga um
á minu eigin heimili — og það á björtum degi. En nú gat ég