Morgunn - 01.12.1966, Side 68

146
MORGUNN
frændsemi á milli hennar og Stefáns frá Grjótnesi, er úti
varð þar á heiðinni, því þeir voru albræður, séra Guðmundur
afi hennar og Gunnar (Skíða-Gunnar) á Ærlæk, langafi
Stefáns. Hólmfríður var kona bæði greind og minnug. Fer
frásögn hennar af grasaferðinni hér á eftir, eins og hún sagði
hana dóttur sinni Guðnýju Vilhjálmsdóttur á Lokastíg 7 í
Reykjavik, en hún hefur góðfúslega leyft mér að birta hana
hér: —
Síðustu nóttina sem grasafólkið lá í tjaldinu, vaknar einn
karlmannanna við það snemma nætur, að hann heyrir greini-
lega fótatak utan við tjaldið. Var að heyra, að þar væru tveir
menn á ferð og nálguðust óðum. Fer hann þegar á fætur og
út úr tjaldinu til að hitta gesti þessa, en sér engan. örlítið
hrímföl var á jörð, en engin spor eða merki sáust umhverfis
tjaldið. Þegar hann kom inn, vaknaði fólkið í tjaldinu. Sagði
hann frá, hvað fyrir hann hafði borið, og kvað skóhljóðið
hafa verið svo þungt, að líkast hefði verið því, að gengið væri
á graddfrosnum skóm. Var um þetta rætt um stund. En í því
heyrist gengið á ný umhverfis tjaldið, og heyrðu allir það
greinilega. Varð þetta til þess, að enginn sofnaði eftir þetta.
Nóttin var albjört, og júnísólin bræddi fijótt næturfölið.
Hefur klukkan sennilega ekki verið meira en fjögur eða
fimm um morguninn, er fólkið yfirgaf tjaldið og dreifðist um
heiðina í leit að f jallagrösunum.
Ekki hafði Hólmfríður lengi gengið, er við henni blasti
sýn, er hún síðan aldrei fékk gleymt. Skammt í burtu sér
hún skíði og staf og hjá þeim liggja á bakinu tvo menn, hlið
við hlið. Þóttist hún þegar vita, að þarna væri lík Stefáns
frænda hennar og förunautar hans. Gerði hún fólkinu við-
vart. Voru fötin á líkunum furðu lítið trosnuð, en höfuðföt-
in þó svo fúin, að þau grotnuðu í sundur, þegar reynt var að
leggja þau yfir andlit líkanna. Breiddu þá stúlkumar klúta
sina yfir.
Líkamir hinna ungu manna vom síðan fluttir að Hall-
ormsstað og greftraðir þar hinn 3. júlí 1871.
Senn er öld liðin, síðan atburðir þessir gjörðust. En sam-