Morgunn - 01.06.1975, Blaðsíða 72

70
MORGUNN
Fyrsta dag var Tóna heilbrigð. Hún var þá hæglát og hálf-
raunamædd yfir óstandi sinu. Samt bar hún það með still-
ingu, og var mjög skynsöm og viðfeldin i tali. Sat hún þá
vanalega við einhverja handavinnu, því að hún var mjög
myndarleg til handanna. Allir voru henni mjög góðir, virtu
hana og hörmuðu örlög hennar, jafn myndarlegrar og góðrar
stúlku.
Annar dagurinn mátti nefnast gleðidagurinn. Leið Jónu
þá mjög vel, og var leikandi kát. Oft mátti þá segja, að
það væri dauður maður, sem eigi hlæi með henni. Minnti
hún á skarpgáfaðan mann, er myndi allt, sem hann hafði
séð, heyrt og lesið. Ennfremur, að hann væri góðglaður
af víni og léki á alls oddi, svo að hugsanir og orð hömp-
uðu honum fjörlega. Oft talaði hún þá rósamáli. Var hún
þá meinfyndin og bítandi háðsk. Stundum var þá svo mik-
il snilld á málskurði hennar, að segja mátti, að orðin væru
perlur, en setningarnar gimsteinar. Figi var það svo sjald-
an þann daginn, að hún uppnefndi fólk. Meinlaus virtust
þó nöfnin, þeim, er eigi skildu meiningu þeirra, en hana
sagði hún fáum eða engum nema mér. T. d. hét einn bróðir
hennar Benedikt. Flann kallaði hún mjóa Bensa. Var hann
þó stuttur og mjög gildvaxinn. Talinn var hann fremur vit-
grannur. Þó var hann verkhygginn og fremur fésæll. Einu
sinni spurði ég Jónu, hvers vegna hún kallaði hann Benedikt
bróður sinn mjóa Bensa, hann sem væri svo digur. Hún svar-
aði: „Það er svo ógnar mjótt í honum vitið.“ Aðnr héldu, að
hún skopaðist að gildleika hans. Þannig var það oftast, að
fæstir skildu viðurnefni Jónu og rósamál.
Þriðja daginn var Jóna bandóð. Hafði hún þó mjög hátt
um sig, hamaðist og leitaðist við að spilla öllu, sem hún náði
til. Varð því stundum að leggja hendur á hana, til að aftra
henni frá skemmdum. Þurftu þá efldir karlmenn að gæta
hennar.
Fjórði dagurinn var sannnefndur hörmunga- eða rauna-
dagur. Þá var talsvert rugl á Jónu, en hún var yfirleitt hæg.
Mundi hún nákvæmlega eftir öllu frá deginum á undan, og