Morgunn - 01.06.1975, Blaðsíða 92

ÆVAR R. KVARAN:
Elinborg Lárusdóttir:
LEIT MIN AÐ FRAMLlFI.
Skuggsjá 1974.
Það var um farveg þakklætisins, sem kenningar spíritis-
manns lágu til Elínborgar Lárusdóttur. Hún fékk snemma að
kenna á böli heilsuleysis og af þeim sökum dvaldist hún á
Vífilsstöðum á árunum 1914-17. Á spítalanum þar var þá
hjúkrunarnemi, sem var Elínborgu einstaklega góð og vann
reyndar hug og hjarta allra sjúklinganna, sökum nærgætni
og góðleiks. Hún hét Salvör.
Árið 1926, þegar Elínborg var orðin prestsfrú á Mosfelli
í Grímsnesi, var hún eitt sinn milli sláttar og voranna á ferð
í Reykjavík í erindum heimilisins. Frétti hún þá, að Salvör,
sem hún gat ekki gleymt frá Vífilsstaðadvöl sinni, væri gift
og búsett í bænum. Heimsótti hún Salvöru og urðu með þeim
fagnaðarfundir. Komst hún að því, að maður Salvarar væri
heilsutæpur og nýlega væri búið að útvega honum samastað
austur í Tungum til að hressast við sveitaloft og útiveru.
Bauð Elínborg honum þá að koma við á Mosfelli og dveljast
þar í nokkra daga. Þáðu þau hjónin boð þetta með þökkum.
En þetta varð örlagarík ákvörðun fyrir Elínborgu, því maður
Salvarar var Andrés Böðvarsson, magnaður miðill.
Frá þessu segir Elinborg í bók sinni HVERT LIGGUR
LEIÐIN? með þessum hætti:
„Tveimur dögum eftir heimkomu mína kom Andrés. Mað-
urinn minn vissi að ég hafði boðið honum heim. En ekki