Fréttablaðið - 19.11.2010, Blaðsíða 44

8 föstudagur 19. nóvember
Hún er nýorðin 27 ára,
nýskriðin úr leiklistar-
skólanum og nýja
stelpan í Þjóðleikhús-
inu. Fyrstu vikuna var
hún látin sitja næstum
nakin fyrir á plakati og
er núna að heimsækja
grunnskóla í prinsessu-
kjól. Þórunn Arna
Kristjánsdóttir
hefur komist að því að
leikkonustarfið er svo
sannar lega fjölbreytt og
hún elskar hverja mínútu.
Viðtal: Álfrún Pálsdóttir
Fatnaður: Sonja Bent
Ljósmyndir: Anton Brink
M
ér líður stund-
um eins og ég sé
í starfsþjálfun í
Þjóðleikhúsinu.
F i n n s t ó ra u n -
verulegt að þetta sé vinnan mín
en svo man ég það þegar ég fæ
útborgað. Það er ágætis tilbreyt-
ing að fá laun í hverjum mánuði,”
segir Þórunn Arna, eða Tóta eins
og hún alla jafna er kölluð, með
breitt bros á vör.
Tóta er fædd og uppalin á Ísa-
firði og þar steig hún sín fyrstu
skref í leiklistinni. Hún stofnaði
sinn eigin leikhóp með vinkonum
sínum sex ára og tók þátt í upp-
færslum á vegum Tónlistarskóla
Ísafjarðar og Litla leikklúbbsins.
Hún missti aldrei úr eina einustu
sýningu. Tóta viðurkennir þó að
hún hafi oft öfundað krakkana
sem bjuggu í Reykjavík því þar
fannst henni vera miklu meiri
möguleikar og stærri tækifæri á
leiklistarsviðinu. Eftir á að hyggja
hefði hún þó hvergi annars stað-
ar viljað alast upp. „Hvar sem ég
hefði fæðst í heiminum þá hefði
ég sennilega aldrei fengið eins
mörg tækifæri og ég fékk á Ísa-
firði.“
„Það er svo skrítið að þrátt
fyrir að hafa alltaf átt mér þann
draum að verða leikkona, vera
alltaf leikandi og syngjandi,
þá var ég alveg ofsalega lítil og
feimin í skólanum, þorði eigin-
lega aldrei að segja neitt nema
hafa hugsað það mjög vel áður
og fannst allir klárari en ég. Svo
þegar átti að sýna leikrit í skól-
anum var ég alltaf jafnt spennt.
Núna væri komið tækifærið mitt
til að láta ljós mitt skína og allt-
af var ég jafnt svekkt þegar mér
var sagt að hlutverkið mitt væri
að vera ein af stelpunum í kórn-
um,“ segir Tóta og rifjar upp sína
fyrstu leikhúsminningu sem barn
þegar hún hágrét yfir söngleikn-
um Söngvaseið. „Við fjölskyldan
fórum saman á Söngvaseið þegar
ég var sex ára. Spes leikhúsferð
til Reykjavíkur. Ég man að ég var
rosa leið þegar ég sá að sætin
okkar voru á efsta bekk á svöl-
unum. Fattaði ekki að salurinn
hallaði því ég hafði aldrei farið
í þannig leikhús,“ segir Tóta og
bætir við að hún hafi farið að há-
gráta í lokin á sýningunni. Upp-
numin af leikhústöfrunum. „Ég
var mjög tilfinningaríkt og óhefl-
að barn,“ hlær Tóta.
HIÐ ALRÆMDA INNTÖKU-
PRÓF
Eftir þrjár tilraunir í hið alræmda
inntökupróf leiklistardeildar
Listaháskólans komst Tóta inn.
Hún viðurkennir að hún hafi
verið byrjuð að skipuleggja bú-
ferlaflutninga og byrjuð að undir-
búa að sækja leiklistarnám ann-
ars staðar en Íslandi þegar hún
loks komst inn.
„Fyrst sótti ég um þegar ég var
að klára stúdentsprófið á Ísafirði.
Ég sótti bæði um í söngnámið og
leiklistina í Listaháskólanum og
var svo mikið fiðrildi að ég tók
því ekkert svo nærri mér þegar
ég komst ekki áfram í leiklist-
inni því daginn eftir komst ég
inn í söngdeildina og ákvað að
það yrði þá bara þannig,“ segir
Tóta en á sínu öðru ári í söngn-
um var hana aftur farið að klæja
í puttana að reyna við leiklistina
og fór í inntökuprófið af fullri al-
vöru eins og hún sjálf orðaði það.
„Ég komst í lokahópinn. Það var
mikið sjokk að komast ekki inn
því mér fannst allt ganga svo
vel. Ég bölvaði skólanum í sand
og ösku og ætlaði sko aldrei aftur
líta við þessum leiklistarskóla,“
rifjar Tóta upp með bros á vör
en strax árið eftir var hún mætt
á nýjan leik. „Ég get verið rosa-
lega þrjósk þegar ég vil það en
það hefur kannski hjálpað að í
það skiptið var ég alveg afslöpp-
uð og hálfpartinn búin að skipu-
leggja að flytja til útlanda og
kanna nýjar slóðir. En þá komst
ég alla leið,“ segir Tóta sposk og
vill meina að það hafi verið örlög
að hún hafi komist inn á þeim
tímapunkti sem hún gerði. „Ég
hefði ekki getað verið heppnari
með bekk og prísa mínum sæla
að hafa verið með þessu hæfi-
leikaríka fólki í bekk. Við náum
öll svo vel saman og erum sam-
heldinn hópur. Eftir á að hyggja
hefði ég ekki viljað komast inn
fyrr en þá,“ bætir Tóta við og ber
Listaháskólanum vel söguna.
„Þegar ég byrjaði hugsaði ég
leikhús bara út frá stóru leik-
húsunum og frægustu verkunum
en í Listaháskólanum opnuðust
augu mín fyrir alls konar leiklist-
arstefnum og jaðarlistum. Þetta
var frábær tími og ég lærði heil-
mikið þó að ég telji mig ennþá
vera heilmikið að læra.“
BORGAR SIG AÐ VERA
BARNALEGUR
Tóta segist hafa prófað mikið
gegnum tíðina sem barn og meðal
annars spilað á fiðlu og lært klass-
ískan söng. „Ég er alltof óöguð í
svoleiðis nám. Ég er mikil félags-
vera og það hentar mér alls ekki
vera inni í herbergi að æfa mig
marga tíma á dag. Kannski að það
sé ástæðan fyrir því að mér gekk
aldrei neitt afburðavel í skóla fyrr
en núna.“
Hún kláraði þó söngnámið og
er í raun útlærð óperusöngkona
líka. „Það sem kom mér í gegn-
um söngnámið var að ég tók þátt
í uppfærslum í Óperunni og fékk
því smá útrás fyrir leikarahliðina í
leiðinni. Það gerði það að verkum
að ég kláraði söngnámið og hafði
sjálfstraustið til að sækja um leik-
listarskólann í þriðja sinn.“
Tóta var ein af þremur í sínum
útskriftarbekk sem fékk samning
hjá einu stærsta leikhúsi landsins,
Þjóðleikhúsinu, og má meðal ann-
ars berja hana augum í leikritinu
Finnski hesturinn ásamt því að
hún leikur sjálfa prinsessuna í
barnaleikritinu Ballið á Bessastöð-
um sem verður frumsýnt í janúar.
Hvernig brást hún við þegar hún
fékk samningstilboð frá Þjóðleik-
húsinu svona nýskriðin úr námi?
„Ég varð svo glöð að ég fór út í
búð og keypti mér skó,“ segir Tóta
hlæjandi og viðurkennir að það
hafi verið ákveðinn léttir að kom-
ast að hjá stóru leikhúsi strax eftir
útskrift enda fylgir leikarastarfinu
oft óvissa enda mikil samkeppni á
litlum markaði. Tóta vill meina að
hún sé loksins að græða á því að
líta út fyrir að vera mun yngri en
hún er. „Loksins er farið að borga
sig að hafa verið síðastur til að fá
brjóst, vera 158 sentimetrar á hæð
og þurfa alltaf að sýna skilríki. Það
er ekkert skrítið að ég sé alltaf sett
í barnahlutverkið og mér líkar
það vel enn sem komið er,“ segir
NÝJA STELPAN Í LEIKHÚSINU
Tilfinningarík og óhefluð Þórunn Arna Kristjánsdóttir er lærð óperusöngkona en segist vera of mikið fiðrildi til að geta starfað við það. Hún
„Loksins er farið að borga sig að hafa verið síðastur til
að fá brjóst, vera 158 sentimetrar á hæð og þurfa alltaf
að sýna skilríki. Það er ekkert skrítið að ég sé alltaf sett í
barnahlutverkið.“