19. júní - 19.06.1980, Síða 19

taksleysi og deyfð var yfir öllum
bæjarmálum að mínu áliti og var
það fyrst og fremst löngunin til að
hafa áhrif á eigið samfélag, sem var
kveikjan að framboði minu. Ég var
ekki byrjuð að eiga börn og því
meiri tími til að sinna félagsmálum
en ella hefði verið.
Eg efast stórlega um, að ég hefði
haft afskipti af stjórnmálum, ef ég
hefði átt börn á þessum tíma. Vilji
konur í dag vera virkar í stjórn-
málum, þurfa þær helst að vera
ógiftar og barnlausar eða búnar að
koma börnum sínum upp.
2. — Þegar ég bauð mig fyrst
fram á Bíldudal, skipti kynferði
mitt engu máli. Þegar prófkjör
Framsóknarflokksins var i undir-
búningi árið 1977 var mikið leitað
til mín, vegna þess að engin kona
var tilleiðanleg. Þá var það fyrst og
fremst kynferði mitt, sem skipti
máli. Það er erfitt að vera kona í
stjórnmálum i dag, þar sem
barnauppeldi og heimilisstörf
samræmast illa stjórnmálastarfi.
Þingið t.d. er vinnustaður, sem
kona með börn og heimili getur illa
unnið á. Fundarhöld eru á öllum
tímum dags og stundum um helg-
ar. Oft rikir skilningsleysi hjá ætt-
mennum og kunningjum á því
undirbúningsstarfi, sem nauðsyn-
legt er undir þingstörf.
3. — Fyrir vestan var það
atvinnuuppbygging staðarins, sem
ég hafði mestan áhuga á. En ég
hneigist meira inn á þau svið, sem
vinna að því að gera konum kleift
að taka þátt i félagsstörfum. Nú
starfa ég mikið innan flokksins, er
varaformaður Félags Framsóknar-
kvenna, í stjórn fulltrúaráðsins og í
almennum félagsstörfum.
4- - Eg vísa til svars míns hér
næst á undan, en vil bæta því við,
að mér hafa ekki verið faldir neinir
sérstakir málaflokkar.
5. — Eg hef ekki verið það lengi í
stjórnmálum, að merkjanlegar séu
einhverjar miklar breytingar. Mér
finnst oft að konur séu konum
verstar, þær gera oft óhóflegar
kröfur til kynsystra sinna, sem taka
þátt í stjórnmálum og ætlast til
þess að þær skari fram úr. Hin
venjulega kona er ekki viðurkennd.
6. — Konur verða að skilja, að
jjeim ber að hafa áhrif á jajóðlífið
utan veggja heimilisins. Kon'ur
hafa sýnt það og sannað, að þær
geta stjórnað heimilum af ráð-
deildarsemi. Þeim Jiarf að vera
jafnt tamt að hugsa um fjárlög og
búðarverð.
Ef hægt væri að fá konur til að
hugsa jafn samviskusamlega um
jajóðlífið og hag síns eigin heimilis,
er mikið unnið.
SVAVA J AKOBSDÓTTIR:
Konur eru óhræddari
og áræðnari en áður
1. — Eg geri ráð fyrir að ástæðu
þess megi rekja til leikrits míns
„Hvað er í blýhólknum?“ sem
frumsýnt var i nóvember 1970. Það
er jDjóðfélagsádeila, pólitískt verk
þar sem ég reyni að sýna félagsleg
kjör kvenna á íslandi og draga
fram mismun kynjanna á ýmsum
sviöum jDjóðfélagsins.
Fram að 1971, er ég fór í framboð
hafði ég ekki starfað í neinum
stjórnmálaflokki, en ég hef alla tið
haft mikinn áhuga á stjórnmálum.
Það var ekki auðveld ákvörðun á
sínum tíma að fara í framboð til
Alþingis, en mér fannst að sem
kona gæti ég ekki neitað úr því að
leitað var fulltingis míns. Það er
kvartað undan því að konur vilji
ekki gefa kost á sér til stjórnmála-
þátttöku og það síðan notað sem
afsökun fyrir dræmri þátttöku
kvenna í stjórnmálum.
2. — Erfitt er að svara þessari
spurningu hlutlægt. Eg býst ekki
við að leitað hefði verið til mín ef
hin nýja kvenfrelsisalda hefði ekki
verið að rísa og kvenfrelsismál
verið ofarlega á baugi í stjórnmál-
unum.
Auðvitað er það manni fjötur
um fót í stjórnmálunum að vera
kona, þó ekki sé nema vegna þess
að karlmönnum hefur tekist
gegnum aldirnar að firra sig
ýmsum störfum, sem hvíla nær
eingöngu á herðum kvenna, svo
sem heimilisstörfum og ábyrgð á
fjölskyldu- og einkalífi. Þeir geta
því fremur en konur einbeitt sér
heils hugar að stjórnmálum sem
eru ákaflega krefjandi (maður er
alltaf á vakt). Hins vegar hafa
konur af þessum sökum oft víð-
tækari reynslu og næmari skilning
á þvi hvar skórinn kreppir í lifi hins
venjulega manns.
3. — Fyrsta mál mitt á Aljúngi
var stofnun Jafnlaunaráðs (sem nú
heitir Jafnréttisráð). Þá vann ég að
lagasetningu um dagvistarmál
barna og þá er kannski rétt að
nefna Launasjóð rithöfunda, sem
var mikið hagsmunamál þeirrar
stéttar. Hér er ekki rúm fyrir langa
upptalningu og læt ég Jdví nægja
að nefna ýmis félagsmál (ókeypis
lögfræðiaðstoð fyrir efnalítið fólk
t.d.), og svo vann ég að skóla- og
menntamálum. Síðasta ár mitt á
þingi var ég formaður mennta-
málanefndar Neðri deildar og þá
var starfið að framhaldsskóla-
frumvarpinu einna tímafrekast og
ánægjulegast. En þingmenn sitja
flestir hverjir í mörgum þing-
nefndum og vinna þar að hinum
Framh. á bls. 69.
17