19. júní - 19.06.2001, Blaðsíða 35

/
GEFST
UPP,
ELSKAN!
Klögumál hjóna sem leita sér ráðgjafar eru víst margvísleg:
„Hún nöldrar svo mikið“, -<-------------------------
„Hann er svo fúll heima“, -<------------------------
„Við njótum þess ekkert að vera saman lengur",
„Kynlíf er liðin tíð“ og -<■------------------------
„Hvað eigum við að gera?“ --------------------------
Hvað segið þið um þetta svar: Konan á að hætta að ráðskast
með eiginmanninn, hætta að gagnrýna hann og varast að grípa
fram í þegar hann talar! Og verði henni á í messunni á hún að
gjöra svo vel og biðja hann afsökunar á að hafa sýnt honum
vanvirðingu! Hún á að fela honum umsjá allra fjármála. Hún á
að segja honum hvað hún vill, en sé hann ósammála á hún að
draga sig í hlé og fara að vilja hans. Hvað kynlífið snertir, á hún
að sjá til þess að það sé stundað eigi sjaldnar en einu sinni í
viku, jafnvel þótt hún sé ekki í stuði! Og hún á að tjá tilfinningar
sínar fremur en hugsanir, en hún má hins vegar aldrei spyrja
um tilfinningar hans.
Það er auðvelt að hæðast að þessum hugmyndum sem
Laura Doyle setur fram í bók sinni „The Surrendered Wife“eöa
„Auösveipa eiginkonan" og dæma þær fráleitar. En í upphafi
þessa árs þaut bók þessi upp metsölulista í Bandarfkjunum og
komst á topp tíu hjá netbókaversluninni Amazon. Klúbbar
„auðsveipra eiginkvenna" spruttu upp eins og gorkúlur í
borgum eins og Los Angeles og Chicago. Bókin er þó afar
umdeild. Sumir segja hana hafa að geyma hagnýta ráðgjöf á
meðan aðrir telja hana vera afturhvarf til forpokaðra gilda og
stórt skref aftur á bak í kvennabaráttu.
Laura Doyle er 33 ára, tápmikil kona frá Kaliforníu og kveðst
hafa alist upp við að hjónabandið ætti að byggjast á jafnræði
kynjanna. En Laura, sem segist vera „femínisti ogfyrrum flagð"
kveðst næstum hafa eyðilagt hjónaband sitt og Johns, 44 ára,
með þvf að vilja öllu ráða, vera stöðugt nöldrandi og gera lítið úr
honum. Hún leitaði þá ráða hjá vinkonum sfnum sem voru
miklu hamingjusamari f hjónabandi en hún sjálf. Ein sagðist
aldrei gagnrýna mann sinn, önnur sagöist láta sinn um fjár-
málin o.s.frv. og þannig fæddist smám saman hugmynd Lauru
33
um hina auðsveipu eiginkonu og viti menn: Hjónaband hennar
stórbatnaði samfara því. „Ég vil að konur læri um mátt auðsveipn-
innar“ segir hún. „Það er mitt framlag til friðar í heiminum".
Laura heldur þvf fram að konur geti verið kröfuharðir hús-
bændur í vinnunni, en heima við eigi þær ávallt að sýna eigin-
manninum viröingu og koma fram við hann sem félaga og full-
orðinn mann. „Þið þurfiðað virða smekk hansá fötum ogfæðu,
virða vini hans og viðhorf, læra að meta hugmyndir hans og
tillögur", skrifar hún. „Það er miklu meira virði að koma í veg
fyrir rifrildi með því að ganga burt en að rífast og magna það
upp“. Hún hvetur konur jafnframt til að sinna áhugamálum
sínum [séu þau önnur en eiginmaðurinn - innsk. þýðandal og
rækta vini sína.
Karlmennirnir eiga að sjá um fjármálin, jafnvel þótt konan sé
hæfari til þess. Laura heldur því nefnilega fram að körlum sé
þetta nauðsyn til að finna til karlmennsku sinnar. Eiginkonan á
að óska eftir ákveðnu framlagi viku- eða mánaðarlega og Laura
segir að eiginkonur muni sannreyna að þeir séu rausnarlegir (!).
Það er erfitt að ímynda sér að þetta geti verið uppskriftin að
sannri hamipgju því hún ætti jú að felast í því að geta komið
fram af einlægni við sinn maka og sagt hug sinn hvenær sem
er. Það er í öllu falli freistandi að álykta að komi kenningar
Lauru Doyle að gagni í einhverju hjónabandi, sé það hjónaband
þegar á heljarþröm. •
Þýtt og endursagt: Margrét Sverrisdóttir
Eg