Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 36

258
aSan reyrinn brýtur hann ekki sundur, og dapran hörkveik slökk-
ur hann ekki. 'Hann boðar þjóSunum rétt meS trúfesti. Hann
daprast eigi og gefst eigi upp, unz hann fær komið inn rétti á
jörðu, og fjarlægar landsálfur b'rija eftir boöskap hans. Svo
segir Guð Drottinn, sá er skóp himininn og þandi hann út, sá er
breiddi út jörðina meö öllu því er á henni vex, sá er andardrátt
gaf mannfólkinu á jörðinni og lífsanda þeim, er á henni ganga:
Eg, Drottinn, hefi kalfaS þig til réttlætis og held í hönd þina, og
eg mun varðveita þig og gjöra þig aS sáttmála fyrir lýSinn og aS
ljósi fyrir þjóSirnar, til aS opna hin blindu augun, til aS leiSa út
úr varShaldinu þá, er bundnir eru, og úr dýflissunni þá, er i
myrkri sitja.’
VængjaSa, fagra orSiS, sem er kjarni þessa kafla, er þetta:
“BrákaSan reyrinn brýtur hann ekki.”
BrákaSi reyrinn táknar alla hina veiku, hina kúguSu, sjúku,
sorgmæddu, fátæku, þá sem bíSa ósigur í kappleik lífsins, ef
þeir ekki njóta neinnar verndar gegn úlfum mannfélagsins, alla
þá, sem aSstoöar, leiSbeiningar, fræSslu eSa huggunar þurfa, alla
sem í stríSi eiga viS ofurefli freistinganna, alla þá, sem eru aS
falla í valinn fyrir rangsleitnina, sem þeir eru beittir, þá, sem
þunga dauSans eru hlaðnir út af lífsstríöinu og stríöinu, sem
þeir standa í, hina lítilsvirtu, særðu, föllnu og týndu.
Meistarinn mikli átti aS koma til þess aS merja syndina, en
ekki lítilmagnann.
Og þótt mynd þessi sé, ef til vill, hin fegursta i gamla testa-
mentinu, er táknar kærleiks og mannúSar hugsjón kristindóms-
ins, er 'þar þó margt henni líkt.
Yndislega fögur er t. d. líkingin um hirSinn og hjörSina, sem
finst í sálmum DavíSs og í ritum spámannanna, meSal annara:
Míka, Jesaja og Ezekíels. Þau orS eru fögur að lesa:
“Á þeim degi, segir Drottinn, vil eg samansafna því halta, og
smala saman því tvístr'aSa, þeim er eg hefi tjón unniö” fMíka,
4, 6)- “Eins og hirSir mun hann halda hjörS sinni til haga, taka
unglömbin í faSm sér og bera þau í fangi sínu og leiSa mæðurn
ar” fjes. 4, 11)). “Eg mun leita aS hinu týnda og sækja hiö
hrakta, binda um hiS lemstraða og koma þrótti í hiS veika”
þEzek. 34, 16J.
I sömu átt ganga orSin á viS og dreif um gamla testamenitið,
er kenna líkn gagnvart munaðarelysingjum, ekkjum, og oln1»ga-
börnum mannlifsins. ÞaS gjörir oss gott aS hugsa um hvernig
sum þeirra hljóöa:
“Hjá þér hlýtur hinn munaöarlausi líkn” fHós. 14, 4). Hann
rekur réttar munaöarleysingjans og ekkjunnar og elskar útlend-