Sameiningin

Árgangur

Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 30

Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 30
252 i kring um hann hefir dáiS, sem hefir dafnaö, þrátt fyrir þaö, að aldrei hefir um hann verið hirt. Ekki er furða þótt kornið, sem um margar aldir hefir verið hirt og alt gjört til aS hlúa aS því, verSi þessum vogesti aS bráS, þegar hann kemst í námunda viS þaS; illgresið er grimt og ægilegt eins og hrímþursi, og táknar hatriS, sem ekkert vill annaS en fjörtjón alls hins góSa. Sjórinn úir og grúir af skepnum, sem lifa á því aS gleypa í sig aSrar smærri skepnur, og svo víStækt og stórfelt er þetta, aS manni dettur helzt í hug, aS margar hinar smærri skepnur lifi ekki til annars en verSa öSrum aS bráS. Bjarni Tihorarensen lýsir hinu grimma stríði í sjónum á svipaSan hátt eins og Hans Qiristian Andersen lýsir þvi í vatns- dropanum; hann segir : “sé eg síltorfu, sé eg þorska taka síl úr torfu ; ásækja síli aSrir stærri fiskar og fylgja torfu. Alt fer sömu leiS og ásækja smærri fiska stærri fiskar, ‘ sílum samferSa aS sama náttstaS náhvals í gapanda gin." iMeðal landdýranna er sama hættan af grimmum óvinum, ækki einungis efldum ljónum, grimmum tígrisdýrum og banvæn- um höggorumm, heldur einnig stórum f jölda fugla og dýra, stórra og smárra, langt niður í stigann, svo lengi sem einhverjir eru fyrir neSan enn veikari. í öllu þessu sýnist ekki vera neitt annaS en lögmál þaS, að hi.nn sterki yfirbugi þantl veikari án nokkurrar vægSar. f þess- um myndum sýnist 'hnefarétturinn vera eini rétturinn. Þegar vér svo lítum yfir mannkynssöguna og mannfélags- ástandið eins og þaS nú er, verSum vér hins sama varir. AS undantekinni sæluvist vorra fyrstu foreldra í aldingarðinum, hef- ir mannkynssagan aS miklu leyti verið striðssaga. MaSurinn hefir veriS skelfilegt rándýr. í öllum löndum og á öllum tímum hefir hinn sterki veriS aS: leitast viS aS hlaða undir sjálfan sig valköst þeirra, sem honum voru veikari. Til þess aS gjöra þetta, hefir hann beitt öllu þvi, sem hann átti til: líkamsþreki, sálargáfum og eigum. Hann beitir öllum brögðum, sem hann getur upphugsaS, til þess aS geta komið öSrum fyrir kattarnef.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Sameiningin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sameiningin
https://timarit.is/publication/673

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.