Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 23

endanna, Sá niaður er varla til, sem ekki lítur yfir
heimafróttirnar, þegar hann tekur upp dagblaðið sitt,
eða vikublaðið. Ekki af því að liann búist þar við stór-
tíÖindum jafnaðarlega., heldur af þeirri alþektu tilhneig-
ing, er flestum mönnum er meðsköpuð, að horfa jafnan
helzt í áttina þangað, sem eitthvað er á hreyfingu. Og
eins er farið sjón andans. Hún þolir aldrei að horfa
lengi í oinu á það, sem kyrt er, leitar jafnan að einhverju,
sem bærist; jafnvel þótt kyrðin isé oft og tíðum fögur og
tignarelg, en hreyfingin lítilfjörleg. Þegar menn renna
augum yfir það svæði mannfélagsins, sem næst er sjálf-
um þeim, þá langar þá ætíð til að sjá þar eitthvað, sem
líf er í; sjá meðbræður sína koma eða fara, starfa eða
skenita sér; horfa á svipbreytingar og fjörkippi kynslóÖ-
ar sinnar- Fyrir því renna menn augum yfir smáatriðin
í heimafréttunum. Þær eru nokkurs konar hreyfimynd-
ir. Samtíðin, eða sú hlið hennar, sem næst liggur manni
sjálfum, blasir þar við auganu svo undursamlega fersk
og lifandi, að lesandinn gleymir því all-oftast, hve smá-
vrægileg atriðin eru, sem þar eru tínd saman.
Annað er atugavert í þessu sambandi. Komist slík-
ar fregnir í blaðið, þá gevmast þær, og enginn getur sagt
með vissu, hve mikið sagan muni græða, síðar meir, á
slíku fréttasmælki.
Það eru því vinsamleg tilmæli vor, að orð sé haft
við blaðið á öllu því, sem til kirkjufrétta getur talist vor
á meðal, ekki sízt ef eitthvað er vel af sér vikiÖ og gott
til eftirbreytni. Lesendurnir gjöra vel í því að leggja
fyrirvara þennan á minnið. Finnist framvegis einhverj-
um lesanda eitthvað venta í þennan fréttabálk uppbvggi-
legt, sem þar hefði átt að standa, þá má sá hinn sami á-
saka sjálfan sig fyrir að hafa ekki komið fregninni til
blaðsins.
--------o----------
Maðurinn og bókin.
Eftir séra Sigurð S. Christopherson.
Fyrir framan mig er mynd af manni, sem heldur á
bók í annari hendinni. Með hinni bendir liann á þriðju