Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 56

278
Cranes-fólkiö, Eben, sem svo oft er minst á í blöðunum ? Eg“
man ekki betur, en þaS hafi veriö nágrannar ykkar, þegar þú
áttir heima í Riverdale. 'Mig minnnir aö eg kyntist þar einhverri
Mrs. Crane, þegar eg var aö heimsækja hana móöur þina.”
“Já, þaö er rétt,” svaraði Eben, “þú hittir hana þar. Viö
vorum nágrannar og vorum öllum stundum saman. En nú vilja
þau ekki kannast við mig."
“Af hverju veiztu þaö?’”” spurði Mrs. Brown.
“Eg hefi mætt þeim oft á förnum vegi,” svaraöi Bben, “en
þau hafa aldrei haft fyrir því að heilsa mér.”
“Kannske þau hafi ekki þekt þig,” sagöi Mrs. Brown.
“Ó, jú, þau þekkja mig víst,” svaraði Eben. “Eg hefi ekki
breyzt svo mikið á þessum tíu árum, síðan við áttum heima í Riv-
erdale. Aðrir gamlir nágrannar, sem eg hefi hitt, hafa kannast
viö mig undir eins.”
Fáum dögum eftir þetta gekk Eben fyllilega úr skugga um
það, að Páll Crane og systir hans höfðu þekt hann. Hann átti
erindi í banka, og þegar hann var að flýta sér þaðan út aftur,
rakst hann á fólk, sem var að tala saman rétt við dyrnar. Hann
flýtti sér að biðja afsökunar. En þá ávarpaði hann einn úr hópn-
um, roskinn maður: “Nei, komdú sæll, Eben Grey! Eg hefi
ekki séð þig síðan þú fórst frá Riverdale. En hvað mér þykir
vænt um að hitta þig aftur!”
Eben þótti líka vænt um að hitta gamla prestinn sinn, séra
Jón Ellston, og þeir heilsuðust með handabandi. “Og hér er Páll
og Lucilla, gömlu nágrannarnir þínir,” sagði presturinn.
“Komdu sæll, Bben,” sagði Páll kuldalega; en Lucilla sagðí
ekkert, heldur lét nægja að kinka kolli kæruleysislega.”
“Eg fer úr borginni í kvöld,” sagði persturinn, “annars
hefði eg komið heim til þín. En eg kem kannske aftur í næsta
mánuði, og þá ætla eg að heimsækja þig. Hvar áttu heima?”
Eben tók blað upp úr vasa sínum og skrifaði á það heimilis-
fang sitt, en systkinin gáfu honum engan gaum. Svo kvadclí
hann prestinn og fór leiðar sinnar.
Um kvöldið sagði hann Mrs. Brown frá því, sem fyrir hafðu
komið. “Af þessu getur þú séð,” sagði hann, “að þau vilja ekk-
ert hafa saman við mig að sælda. En það gjörir mér ekkert tíl,
því mig langar sannarlega ekki til að troða þeim um tær.”
“Settu þetta ekki fyrir þig,” sagði Mrs. Brown bliðlega, því
hún sá, hve Bben féll þetta þungt. “Vinátta þeirra er einskis virfd,
fyrst þau koma svona fram. En eg á ómögulegt með að skilja
i því, að þau skuli hegða sér svona við þig, eins og hún móðir þín
var þeim góð, þegar þáu áttu bágt. Þau koma annars vel fyrír