Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 57

279
sjónir. Eg sá þau um daginn niöri í te. En mér er sagt, að
Páll sé i meira lagi gjálífur og eySi ósköpunum öllum. PaSir
hans vill aö hann gefi sig viö einhverri atvinnu, en flónið þaö
arna getur ekki fengiö sig til aö sinna neinu verki.”
“Þaö er illa farið,” svaraöi Eben, “'því Páll er vel gefinn.
Þegar við vorum saman í skóla, var hann miklu fljótari aö læra
en eg. Hann gæti orðið að manni, ef hann vildi, og nóg hefir
hann tækifærin.”
Eitt kvöld nokkru síðar, þegar Ehen kom heim. var komið
bréf til hans, og af póststimplinum sást, að það var frá Montana.
“Frá hverjum skyldi þetta bréf vera?” sagði hann.
“Þér er bezt að opna það og sjá,” sagði Mrs. Brown hlæjandi.
Bréfið var frá náfrænda föður hans, sem var ríkur f járbóndi.
Hann sagðist þurfa að fá mann til að hjálpa sér, og bauð Eben
að koma til sín. “Eg held að þú mundir kunna við þig hér,”
stóð í bréfinu. “Eg get greitt götu þína, svo aði þú verðir efn-
aður maður. En þú skalt ekki ráða þetta við þig nndir eins;
taktu þér að minsta kosti mánaðar umhugsunartíma. Ef þú ert
líkur því sem þú varst, þegar eg sá þig seinast, þá veit eg að þú
ert vel til þess starfa fallinn, sem eg hefi ætlað þér.”
Bben rétti Mrs. Brown bréfið. Þegar hún hafði lesið það,
sagði hún: “Eg kannast við hann William Grey, frænda þinn.
Bg hefi heyrt hann föður þinn minnast á hann, og eg hitti hann
heima hjá foreldrum þínum fyrir nokkrum árum. Hann er ljóm-
andi maður, og eg held að það væri gæfuvegur fyrir þig að
þiggja boð hans.”
“Eg veit ekki,” svaraði Bben eftir dálitla umhugsun. “Mér
hefir alt af fundist, að mér myndi ekki falla sveitalifið vestur i
landi. Eg á lika kost á því, að fá vinnu við stóra verzlun í næsta
mánuði, með góðu kaupi og beztu framtíðarhorfum. En eg ætla
að skrifa frænda mínum og þakka honum fyrir boðið og segja
honum, að eg ætli að taka mér mánaðar umhugsunartima, eins
og hann ráðleggur mér.”
“Já, gjörðu það,” sagði Mrs. Brown. “Þú verður auðvitað
að gjöra það, sem þú heldur að þú hafir bezt upp úr.”
“Eg má ekki 'hugsa til þess, að fara frá þér,” sagði Bben.
“Þú hefir verið mér svo góð, og eg veit ekki hvað af mér hefði
orðið, ef þú hefðir ekki verið.”
“Þú hefir verið mér eins og sonur,” svaraði hún blíðlega,
“og mér þætti mjög fyrir því, ef við þyrftum að skilja. En þú
verður að hugsa um framtíðarhag þinn.”
Eben skrifaði frænda júnuin langt bróf um kveldið. Hann
L