Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 5

227
III.
Um syndir kirkjunnar sag't er margt,
Af soiium — er brugðust henni.
Og “sumt er gaman, en sumt er þarft”,
Er segja þau íturmenni.-------
En þekkingin nýja vel það veit:
Hver vitans a n d 1 e g a gætti,
Hver sögur og ljóð og sálma reit,
Hver siðu og menning bætti;------
Hver fægði sverð og skygði skjöld
Og skefti andans spjótin,
Sem vitrir bera á vorri öld
Á vizku og frægðar mótin.
Hver lýsti anda og lyfti heim
í ljós næst Guði sönnum ;----
— Þó nú sé vegið vopnum þeim
Til vígs — gegn kristnum mönnum. —
Hver lagði rækt við lýðsins vit
Og landi skóla reisti, —
Hver þýddi erlend úrvals rit
Og andans fjötur leysti. —
Hver ól upp flesta andans menn, —
Þá andagift hjá Jóni,
Er hljómaði—og hljómar enn—•
Sem heróp Guðs á Fróni.
IV.
I lyfting bar engan hærra’ en hann
Á helgri trúar skeið,
Þar orðgnótt heilags anda brann
Sem eldur’ á Hórebs meið. —
“Svo býður Drottinn”,—boðaði hann,
Unz “buldur heimsins” dvín. —
Sú djörfung hrífur enn margan mann
Hjá meistara Yídalín.
Hann sótti þann eld, sem aldrei deyr; —
Hans orð voru Itrumugnýr,