Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 34

256
ur þaö, sem ervitt er, verður þú að vita hvers vegna nokkrir
erfiðleikar tilheyra mannlegri tilveru hér á jörðinni.
Á mannlífið, með þetta fyrir augum, að vera tóm styrjöld?
Maðurinn, sem skapaður er í Guðs eigin mynd, — oggjörð-
ur “englunum litlu óæðri”—á hann að temja sér hið grimmasta
villidýrseðli?
Á hann ekki að þekkja neitt æðra lögmál, en lögmál hins
sterka ? <
Er, ef til vill, vægðarlaus samkepni eina lífsleiðin hér x
heimi ?
Ef þessum spurningum væri svarað játandi, væri hver ein-
asti nxaður á jörðinni i stríði við alla aðra einstaklinga. Það
stríð myndi ræna nxanninn dýrnxætum hnossum, svifta hann
miklu af því, sem jafnvel hinn eigingjarnasta mann langar til.
Með þvi móti gæti eigingirnin ekki annað en kollhlaupið sig.
Guð hefir gróðursett i manneðlinu svo mikið af ást, löngun
eftir samfélagi við aðra menn, að það er þvínær ómögulegt,
hversu lágt sem maðurinn sekkur, hvað spiltur sem hann verður,
að þurka út löngunina eftir samfélagi við aðra menn.
Fátækur blaðadrengur, algjör einstæðingur, hafði orðið fyrir
sly'si og var fluttur á sjúkrahús. Þar lá hann dag eftir dag og
var honum ekki sint, nenxa það allra minsta, og hann virtist held-
ur ekki sinna neinum. Eitt sinn kom hjúkrunarkona til hans,
horfði á hann, tók i handlegginn á honum, sló upp á spaugi við
hann og kallaði hann “Nonna.” Drengurinn fór að titra eins
og laufblað í vindi, og svitinn streymdi um allan líkama hans;
en dýrðleg sælubirta stafaði úr augum hans. Hungrið eftir sam-
félagi við aðra var svona sárt..
Maður lá veikur i kofa all-langt frá öðru fólki. Velviljuð
kona frétti um hann og vildi hjálpa honum; en þegar hún kom
til hans fékk hún ekki annað en blótsyrði og hörku. Hann
sagðist ekki vilja neitt samneyti við neina menn. Samt hélt kon-
an áfram að liðsinna honum, án þess iþó að milda sál hans hið
minsta. Eitt sinn kom hún með litla stúlku, sem hún átti, og
skildi hana eftir úti, nxeðan hún var að liðsinna þessum aum-
ingja manni. Að lítilli stundu liðinni kallar stúlkan á mömmu
sína. Maðurinn sprettur upp við það og spyr, hver þar sé.
Stúlkan varð svo að koma til lians. Tilfinningarnar, sem voru
stíflaðar í sál hans, brutust nú fram, því hann hafði einu sinni
átt litla stúlku líka þessari. Leiðin var fundin aö hjarta hans,
og þá reyndist líka leiðin til Guðs opin.
Eitthvert samband einstaklingsins við aðra menn, er því þörf
nxanneðlisins, sem alls ómögulegt er að þurka út.