Sameiningin - 01.09.1920, Blaðsíða 38

260
frá þeim, anaö frá Jóhannesi, hitt frá Páli, nægja til að sýna,
hvernig þeir litu á þetta mál:
“En sá, sem hefir heimsins gæSi og horfir á bróður sinn
vera þurfandi og afturlykur hjarta sínu fyrir honum, hvernig
getur kærleikur Guðs verið stöðugur í honum?” (i. Jóh. 3, 13J.
“Skylt er oss, hinum styrku, aS umbera veikleika hinna óstyrku
og þóknast ekki sjálfum oss; því Kristur þóknaSist ekki heldur
sjálfum sér.” fRóm. 15, 1—3).
'ÞaS er samhljóSa kenning allrar biblíunnar: Brjóttu ekki
hinn brákaSa reyr.
HváS hefir þá kirkjan og kristið mannfélag gjört til þess að
flytja þessa kenningu út í mannlifiS og láta hana verða eign allra
þjóSa og einstaklinga ?
í sannleika mikiS, en óefaS þó ekki þaS hálfa, sem hún
hefði getaS gjört, ef hún hefSi ávalt veriS trú þeim, sem aldrei
braut hinn brákaSa reyr.
Frá fyrstu tíð talaSi hún máli lítilmagnans. Jafnvel í fyrstu
kristnu söfnuSunum höfSu þrælarnir jafnrétti viS eigendur sina
og smátt og smátt þroskaSist sú meSvitund hins kristna heims, aS
þrælahald væri syndsamlegt og skyldi afnumiS.
Fátæklingar, sjúklingar og aumingjar hafa verið eins og sér-
reitur kirkjunnar til að hlúa aS. í fyrsta söfnuSinum í Jerúsalem
seldu bjargálnamennirnir eigur sínar, til þess aS allir gætu haft
lífsviðurværi. Þegar sá söfnuSur komst í niSurlægingu fátækt-
arinnar, ferSaSist Páll postuli um söfnuSi, sem hann stofnaSi
víSsvegar, til aS safna gjöfum handa honum. Þrátt fyrir allaf
syndir miðaldakirkjunnar, barSist hún á móti ofurvaldi konung-
anna og í heild sinni voru lítilmagnarnir skjólstæSingar hennar.
í margar aldir hefir skírdagur veriS haldinn heilagur af
konunginum á Spáni, páfanum og mörgum öSrum stórmennum
rómversku kirkjunnar, meS því aS þvo fætur 12 hinna fátækustu
gamalmenna, sem völ var á. Þótt sú mótbára kæmi fram, að>
þetta væri ekki annaS en siður, er samt enginn efi á því, að sið-
ur sá á rót sína að rekja til þess boðskapar um vemd og aðsto®
lítilmagnans, sem til kirkjunnnar hefir komið.
íturmenni kristinnar kirkju í fornöld, sem heimurinn hlýt-
ur ávalt að dást aS, eru jafn fræg fyrir tvö einkenni: heilaga
djörfung gagnvart þeim, sem völdin höfSu, og guSlega innblásna
miskunnsemi gagnvart þeim, sem voru hjálparvana og hreldir.
ÁriS 1836 hóf Tlheódór Fliedner, fátækur lúterskur prestur
i smábænum Kaisersvverth i suðurhluta Þýzkalands, kvendjákna
starf nútímans. Nú hefir það breiðst út um öll lönd í lútersku
kirkjunni og öSrum kirkjum. ÞaS starf fæddist í hjarta, sem