Morgunn - 01.12.1984, Blaðsíða 13

SÁLNAHUGMYNDIR . . .
87
um, en sú saga er táknræn fyrir reynslu þjóða um sálina
og hverjar eru helstu hugmyndirnar um hana og eðli henn-
ar.
Sagan er orðrétt svona:
Dalakúturinn
,,Einu sinni voru margir menn á ferð. Þeir tjölduðu á
sunnudagsmorgunn á fögrum velli grænum. Veður var
bjart og fagurt. Þeir lögðust að sofa og lágu í röð í tjald-
inu. Sá er fremstur lá við dyrnar gat ei sofnað og horfði
hann um tjaldið. Sá hann þá bláleita gufu vera yfir þeim
er innstur lá. Gufa þessi leið fram tjaldið og út. Maður-
inn vildi vita hvað þetta gæti verið og fór á eftir henni.
Hún leið yfir völlinn hægt og hægt og kom loks að þar sem
gamall og skininn hrosshaus lá. Þar voru margar maðka-
flugur og þaut mjög í vængjum þeirra. Gufan leið nú inn
í hrosshausinn. Að góðum tíma liðnum kom hún út aftur.
Leið hún þá enn eftir vellinum þangað til hún kom að dá-
lítilli lækjarsprænu sem rann um völlinn. Hún fór þá niður
með læknum eins og hún vildi komast yfir lækinn. Maður-
inn hélt á svipunni sinni og leggur hana á lækinn; því að
hann var ekki breiðari en svo, að skaftið náði milli bakk-
anna. Fór þá gufan út á svipuskaftið og leið á því yfir
lækinn. Nú leið hún áfram um hríð og kom loks að þúfu
einni á vellinum. Þá hvarf hún ofan í þúfuna. Maðurinn
stóð skammt frá og beið þess að gufan kæmi aftur. Hún
kom og bráðum. Leið hún þá hinn sama veg til baka og
hún var komin. Maðurinn lagði svipu sína á lækinn og þar
fór gufan á eins og áður. Fór hún nú beint heim að tjald-
inu og nam ei staðar fyrr en hún var komin yfir hinn
innsta mann í tjaldinu. Þar hvarf hún. Lagðist þá mað-
urinn niður og sofnaði.
Að áliðnum degi risu ferðamenn upp og tóku hesta
sína. Töluðu þeir þá margt á meðan þeir voru að leggja