Morgunn - 01.12.1984, Blaðsíða 31

SÁLNAHUGMYNDIR . . . 105
„Sá, sem á vin er syrgir hann mun hvíla á legubekk
og drekka svalandi vatn (þ. e. sál hans).
Sá er í stríðinu feUur eins og við höfum séð
faðir hans og móðir skulu halda uppi höfði hans
og eiginkonan gráta yfir honum.
En lík þess, sem liggur á vigvellinum,
eins og við höfum séð,
sál hans fcer ekki frið á jörðunni.
Syrgi enginn sál hins látna
verður hún að eta leifarnar af diskunum
og rrmtarleifarnar, sem kastað er á götuna.“
(M.P:son Nilsson 1911 HlSMu
Þannig er sál hins látna háð umhyggju þeirra, sem eftir
lifa.
Algengast er, að sálin dveljist urn hríð eftir andlátið ná-
lægt líkinu. Um það eru svo ótal margar sagnir, að óþarft
er að rekja þær hér. Þó get ég ekki stillt mig um, að segja
stutta sögu um óbrigðula trú á líf sálarinnar eins og hún
var meðal kristinna manna á fyrstu öldum. Á kirkju-
þinginu í Níkeu létust tveir biskupar, Krysanþus og
Mysonius, áður en því lauk. Þeir voru grafnir eins og lög
gera ráð fyrir. Þegar störfum þingsins var lokið undir-
rituðu allir biskuparnir ályktanir þingsins, fóru síðan með
skjölin út að gröf hinna látnu biskupa. Þar voru þeir
ávarpaðir og skjölin skilin eftir við grafirnar. Næsta
morgun voru þau sótt, og höfðu þá báðir biskuparnir skrif-
að nöfn sín undir (Tylor, 1871) .3
Þetta er auðvitað meira en litið vafasöm saga, en hún
er langt frá því að vera einsdæmi. Sálir framliðinna dvöldu,
um tíma að minnsta kosti, við legstað hins látna, og sálin
er einmitt vitund mannsins, minni hans og skynjun.
Sálnatrúin er algeng i hinum miklu eingyðistrúarbrögð-
Um> gyðingdómi, kristni og fslam. Þar er alls staðar trúin
á sálir og anda áberandi og væri vissulega fróðlegt að