Morgunn - 01.12.1984, Blaðsíða 75

NÝJUSTU KENNINGAR . . .
149
er einföld. Tvífarinn hangir enn við jarðneska líkamann
á sérstökum þráðum, sem enn hafa ekki siitnað. Sálin
hefur engar þrautir í jarðneskum skilningi, þó að ferð
hennar tefjist með þessum hætti. Hún kann að hafa raun
af því að því leyti, að hún verður meira vör við um-
hverfið utan um hinn jarðneska líkama. Hún fær mátt til
að skynja vini sína og skyldmenni, sem kunna að vera hjá
hinum útslitnu fötum. En venjulega losnar hún algjör-
lega við þau tök, er jörðin hefur haft á henni, innan einn-
ar klukkustundar — eða fárra klukkustunda — eftir and-
látið.
Eftir því sem Myers heldur fram, er fyrir fæstum
mönnum neitt að óttast fyrst eftir andlátið. Sálin er þá
Venjulega í nokkurs konar hálfsvefni og friðarástandi, ef
dauðann hefur ekki borið að höndum með einhverjum
ofsalegum hætti. Hún hvílir sig þá í rökkri og stundum
getur hún þá skynjað ástkæra vini sína eða skyldmenni,
sem farin eru á undan henni.
Auðvitað eru skilyrðin afskaplega mismunandi. Sá mað-
ur, karl eða kona, sem aldrei hefur unnað neinum heitt
eða hirt um neina aðra mannssál, kann að lenda í einveru
og svörtu myrkri, sem líkist næturmyrkri jarðarinnar. En
Þetta algerða einangrunarástand er fátitt. Eigingjarnir
uienn og grimmir menn lenda í því, en eigingirnin verður
há að hafa verið óvenjuleg, grimmdin allmikil. —
Venjulegast hafa menn engar þrautir, meðan þeir eru
að deyja. Þeir hafa áður losnað svo mikið við líkamann,
að þó að holdið virðist kveljast, þá finnst sálinni í raun og
veru hún vera mjög syfjuð og hún hefur þá tilfinning, að
hún sveiflist fram og aftur líkt og fugl i ioftinu. Þessi til-
finning er einkennileg og rólega yndisleg eftir veikinda-
brautir.