Morgunn - 01.06.1991, Síða 44

Fordæmi trésins
MORGUNN
óeðlilega mikið til jarðar - talandi dærni urn storma undan-
farinnar nætur.
Ég hélt áfram að dást að þessu litla tré styrkleikans og
máttarins eftir því sem mánuðirnir liðu. Næsta vor hafði
það náð að rétta ótrúlega úr sér og stóð nærri því alveg
upprétt, með aðeins örlítið boginn stofn, sem reyndar ein-
ungis ég tók eftir. Ég faðmaði að mér hið innra þessa dásam-
legu gjöf innsæis. Litla tréð okkar bar með sér mikilvæg
skilaboð: Það vissi hvernig átti að gefa eftir. Þó mikið væri á
það lagt þá hafði það leyft sér að svigna undan þunga
vetrarins og hafði ekki barist á móti á meðan það beið þess
að sólin bræddi burt ískalda byrði þess.
Eftir því sem árin liðu þá hélt tréð áfram að blómstra og
heilsa okkur á hverju vori með faliegum blómum og fagur-
grænum laufblöðum. Það varð að stóru og fallegu tré, sem
veitti skugga, fegurð og næringu hverjum þeim sem vildi
bera sig eftir því.
Dag nokkurn, nú nýlega, þá kom dótturdóttir mín, Sara,
til mín með eitthvað í hendinni. „Sjáðu, amma! Plóma af
trénu," sagði hún spennt.
Hvflík lexía fyrir mig. Mörgum sinnum á þessum rnánuð-
um eftir lát eiginmanns míns, þegar ég barðist vonlausri
baráttu við að finna svör, þegar ég reyndi að hrista af mér
ísinn, sársaukann sem stöðugt nísti, þá stóð ég mig að því
að líta út á tréð og minnast um leið þolinmæði þess. Mér
varð ljóst að ég líka varð að bíða eftir skini minnar sólar með
því að lofa kyrrðinni hið innra að fullkomna verk sitt og
heilla mig á sínum tíma, en ekki þegar ég krafðist þess. Ég
skyldi muna að vera kyrrlát. Égskyldi vita að vorið nálgaðist
mig alveg eins og það hafði gert fyrir tréð.
Þýö.: G.B.
42