Morgunn - 01.06.1991, Blaðsíða 45

Ingibjörg Þorgeirsdóttir:
„Ó, NIKKÓLÍNA!”
Eg sem þetta rita dvaldi á vinnuheimilinu að Reykjalundi um
20 ára skeið, þ.e. sjötta og sjöunda áratuginn. Var ég þar árum
saman samtíða ýmsu ágætu fólki og eignaðist margt góðra vina.
Meðal þeirra var Una Sigtryggsdóttir hjúkrunarkona frá Fram-
nesi, einafþeim minnisstæðustu. Dvaldihúnþarsíðustu æviárin
og andaðist þar liðlega áttræð.
Una var glæsileg kona í sjón og allt í senn gáfuð og skemmtileg
og um leið ekki síður lífsreynd alvöru kona. Þá hugljúfu sögu af
henni„LínuÁrna, "sem héráeftir, sagðihún méreitt sinn ágóðri
stund. Og nú læt ég Unu hafa orðið.
Einu sinni er ég var hjúkrunarkona í Laugarnesinu fórum
viðjóna Guðmundsdóttir,yfirhjúkrunarkona Holdsveikra-
spítalans,saman á miðilsfund hjá Láru Ágústsdóttur. Þekkti
ég Láru ekkert, hafði aldrei fyrr verið á fundi hjá henni og
sá hana þarna að ég held í fyrsta skipti. Þetta kvöld var
margt annarra fundarmanna hjá Láru en við. Líklega verið
þar saman komnir alls 10-14 manns.
Svo hófst fundurinn og fór allt fram að venjulegum hætti.
Gerðu bráðlega allmargir framliðnir vart við sig og allt í einu
var kveðju varpað á mig. Stjórnandinn að handan sagði að
Lína Árna vildi tala við mig. Ég kannaðist í fyrstu ekkert við
nafnið en Jóna kannaðist strax við konu með þessu nafni.
Höfðu þær verið saman á ísafirði unglingar og gengið þá
báðar í sama skóla.
, //Það er líklega Nikkólína Árnadóttir/' segir hún. Heima á
Isafirði var hún alltaf kölluð Lína Árna."
Þegar ég heyrði Nikkólínu-nafnið kannaðist ég strax við
konuna. Hafði hún verið sjúklingur minn og þá alltaf nefnd
fullu nafni. En nú var hún dáin fyrir nokkru.
43