Morgunblaðið - 21.12.2008, Síða 37

ar við höfðum tjaldað en það kom sér vel að
Steve var með í för en hann talar svolitla kín-
versku.“
Ákvað að ferðast einn
Þegar komið var til borgarinnar Datong urðu
vatnaskil. Jón Bjarki tjáði félögum sínum að nú
ætlaði hann að ferðast einn. „Ég veit ekki hvað
gerðist, félagsskapurinn var mjög góður, en ég
bara fann að ég þurfti að slíta mig frá hópnum.
Það var undarleg tilfinning að kveðja strákana
og keyra einn síns liðs út í hið óþekkta. Með suð-
ið frá hjólinu í eyrunum.“
Gamla góða krónan dugði vel í veskinu – enda
sterkari þá. Jón Bjarki bendir líka á, að afar
ódýrt sé að ferðast um Kína. Ekki var óalgengt
að hann keypti sér gistingu á andvirði 30 ís-
lenskra króna enda þótt fletin væru stundum úr
steinsteypu.
Þar kom að þríhjólið gerðist Jóni Bjarka
hvimleitt. Var alltaf að bila. Það endaði með því
að hann gaf það manni sem vísað hafði honum á
rútustöð. „Ég ætlaði raunar að selja það en
fannst svo ekki taka því. Maðurinn þóttist hafa
himin höndum tekið og ljómaði allur þegar hann
ók í burtu. Ég gat ekki varist brosi þegar ég las
áletrunina sem ég hafði sett aftan á hjólið: Á leið
til Íslands!“
Jón Bjarki hafði fengið nóg af flandri um
stund og hélt því aftur til Peking. Þar hvíldi
hann lúin bein í góðu yfirlæti uns fundum þeirra
ferðafélaga bar aftur saman. Jón Bjarki var þá
búinn að vera einn í um mánuð. Drifu félagarnir
hann af stað aftur.
Lék jólasvein fyrir börnin
Nú leið að jólum og félagarnir fengu þá hug-
mynd að safna saman þrettán manna hópi og
leika jólasveina í kínverskum þorpum. Syngja
fyrir börnin og færa þeim gjafir. Segir Jón
Bjarki það hafa verið ógleymanlega lífsreynslu
enda hafi þakklætið stafað af börnunum. „Ég
mun seint gleyma þessum jólum.“
Í ársbyrjun 2006 var haldið til Víetnams, þar
sem hópurinn skoðaði sig m.a. um á hálendinu.
Eftirminnilegasta atvikið þaðan var þegar bóndi
nokkur flaðraði eins og hundur upp um Steve.
„Hann sýndi okkur mynd af manni, sem sann-
arlega líktist Steve, og mun hann hafa hjálpað
honum við að reisa hús á sínum tíma. Það skipti
engum togum að maðurinn dró okkur heim til
sín, slátraði kjúklingi og efndi til dýrindis veislu.
Við gistum svo hjá honum í góðu yfirlæti og
sáum enga ástæðu til að leiðrétta misskilning-
inn,“ segir sögumaður hlæjandi.
Þegar komið var til Ho Chi Minh-borgar (áð-
ur Saigon) skildi leiðir. Yaya var að vísu áður
genginn úr skaftinu en Johnny og Steve ákváðu
að verða eftir í Víetnam þar sem þeir fengu
vinnu sem sjálfboðaliðar á munaðarleys-
ingjahæli. Jón Bjarki og Sigurður héldu til
Kambódíu.
Minnstu munaði þó að þeim yrði ekki hleypt
inn í landið því landamæravörðurinn hafði mikl-
ar efasemdir um tilvist þessa undarlega lands,
Íslands, sem getið var um í vegabréfunum.
„Hann dró okkur inn í hliðarherbergi og bað
okkur að benda á Ísland á landakorti. Til allrar
hamingju var það á kortinu.“
Í Kambódíu ákváðu tvímenningarnir að láta
gott af sér leiða og hófu að kenna börnum og
munkum ensku í sjálfboðavinnu. Enginn skort-
ur var ennþá á fé. Í Kambódíu kynntist Jón
Bjarki líka ástralskri stúlku, Miu, sem síðar átti
eftir að koma meira við hans sögu enda þótt
leiðir skildi eftir aðeins nokkra daga í það skipt-
ið.
Sáu Sigur Rós í Hong Kong
Laós og Taíland voru næstu áningarstaðir fé-
laganna en síðarnefnda landið er, að sögn Jóns
Bjarka, Mekka bakpokaferðalanganna. „Það er
dálítið geggjað þegar búið er að markaðssetja
bakpokaferðalagið en það var gaman að koma til
Taílands og við hittum alls konar fólk þar.“
Í Taílandi fréttu þeir að Sigur Rós væri á tón-
leikaferðalagi um Asíu og ákváðu að skella sér á
tónleika með þeirri ágætu sveit í Hong Kong.
Þar komu m.a. Johnny og Steve til móts við þá.
„Það var gríðarlegur fjöldi á tónleikunum og
engu er logið um vinsældir Sigur Rósar á þess-
um slóðum.“
Hann segir stemninguna hafa verið talsvert
öðruvísi í Hong Kong. „Fyrir það fyrsta vorum
við ekki lengur „ríka fólkið“ enda þótt við vær-
um engir fátæklingar heldur. Hong Kong er al-
gjör suðupottur. Það er margt í gangi.“
Frá Hong Kong hélt Jón Bjarki einn síns liðs
aftur til Kína. Hann langaði að skoða suðurhluta
landsins betur, auk þess sem Peking togaði í
hann. Þarna skildi leiðir þeirra Johnnys en hann
hafði þá kynnst kínverskri stúlku sem býr með
honum í Lundúnum í dag. „Það urðu breytingar
á högum okkar flestra meðan á þessu ferðalagi
stóð.“
Komust í hann krappan
Sigurður kom til móts við Jón Bjarka í Laós
og tóku þeir þá ákvörðun um að stefna skónum
heim í áföngum enda pyngjan loks tekin að létt-
ast. Fyrst var flogið til Indlands og á flugvell-
inum í Delí komust þeir í fyrsta skipti í ferðinni í
hann krappan. Afar geðþekkur leigubílstjóri
bauð þeim far en þegar á reyndi voru almenni-
legheitin ekkert nema uppgerð. Ók hann með
Jón Bjarka og Sigurð inn í fátækrahverfi og vís-
aði þeim þar inn á ferðaskrifstofu sem væri svo
sem ekki í frásögur færandi hefði klukkan ekki
verið þrjú að nóttu. „Við skynjuðum að maðkur
var í mysunni og fengum það staðfest þegar
okkur var boðin gisting á kr. 20 þúsund hvorum.
Vildum við það ekki stóð til boða að taka rútu til
Kasmír á kr. 60 þúsund. Það var nótt og þeir
ætluðu sér augljóslega að hagnast á því að við
þekktum ekki borgina. Við höfðum engan veg-
inn efni á þessu og eftir dúk og disk samþykkti
bílstjórinn að keyra okkur burt. Við fengum
hann svo til að nema staðar við næsta hótel sem
við komum auga á og láta okkur út. Við losn-
uðum þó ekki við hann fyrr en við höfðum greitt
tvöfalt verð. Þá hafði hann hótað okkur öllu illu.
Þetta var fyrsta og eina skipulagða svindlið sem
við urðum fyrir í ferðinni.“
Jón Bjarki kveðst hafa orðið fyrir nokkrum
vonbrigðum með Indland. Lyktin sé víða skelfi-
leg og undarlegt að sjá hina heilögu skepnu,
kúna, ráfandi um götur. Þá sé áreitið mikið. Há-
punktur ferðarinnar var þegar þeir komu í
heimabæ Dalaí Lama, Dharamshala.
Fann mikinn frið í Pakistan
Jóni Bjarka leist mun betur á sig í Pakistan.
„Stjórnmálaástandið þar er ekkert til að hrópa
húrra fyrir og auðvitað má gagnrýna ýmislegt,
svo sem kúgun kvenna, en fólkið er alveg ynd-
islegt. Við vorum þarna í sex vikur og það er
ljóst að dregin er upp ákaflega brengluð mynd
af þessu landi í fréttum á Vesturlöndum. Ég
fann mikinn frið í Pakistan.“
Pervez Musharraf var forseti landsins á þess-
um tíma og leit Jón Bjarki hann augum á póló-
móti. „Þetta var lítið og friðsælt mót alveg
þangað til Musharraf birtist. Þá myndaðist gríð-
arleg spenna sem létti ekki fyrr en hann var far-
inn. Þetta var eins og svart og hvítt.“
Á leiðinni í lest frá Pakistan til Írans veiktist
Jón Bjarki heiftarlega, ofþornaði í gríðarlegum
hitanum. Segir hann það hafa verið algjöra mar-
tröð en hann hresstist um síðir. Lestin fór ekki
alla leið af ótta við hermdarverk og óku fé-
lagarnir síðast spölinn til Írans á pallbíl sem
þeir tóku á leigu. „Okkur skilst að sprengju-
hætta hafi verið yfirvofandi þarna en í raun
kipptum við okkur ekki upp við það. Þarna vor-
um við komnir á það stig að ekkert kom okkur
lengur á óvart. Maður hefði sjálfsagt orðið log-
andi hræddur við þessar aðstæður hér heima.“
Hann kveðst hafa upplifað Íran með áþekkum
hætti og Pakistan. Fólkið sé höfðingjar heim að
sækja. „Mér fannst ég aldrei vera í hættu á
þessum stöðum.“
Erfitt að skipta um gír
Síðasti áningarstaðurinn fyrir heimkomuna
var Tyrkland en um miðjan september 2006
lauk þessu þrettán mánaða langa ferðalagi um
Asíu. Jón Bjarki kom heim reynslunni ríkari og
hafði engin áform um annað en vera um kyrrt.
Það fór á annan veg.
„Mér reyndist erfitt að skipta um gír og þeg-
ar leið á veturinn ágerðist útþráin. Vorið 2007
sendi hin ástralska vinkona mín, Mia, mér tölvu-
póst og bað mig að koma um haustið að hitta sig
í Skotlandi en við vorum búin að vera í miklu
sambandi frá því leiðir skildi í Kambódíu. Ég fór
utan um haustið og hitti hana að vísu í London
en þangað var hún þá komin. Þá höfðum við ekki
sést í hálft annað ár.“
Tengingin var strax sterk og Jón Bjarki og
Mia ákváðu þar og þá að kaupa sér flugmiða til
Kína. „Ég vissi að við gætum fengið vinnu við að
kenna ensku í Peking og þangað var förinni
heitið.“ Það gekk eftir, Jón Bjarki og Mia tóku
íbúð á leigu og drógu fram lífið með kennslu.
Nemendurnir voru á öllum aldri, allt frá fimm
ára börnum upp í háskólakennara.
Fannst ég þurfa að fara heim
Jón Bjarki segir þetta hafa gengið vel en þeg-
ar kom fram á vorið breytti hann um stefnu.
„Mér fannst eins og ég þyrfti að fara heim. Ég
veit ekki hvað það var en mér var farið að þykja
erfiðara og erfiðara að vera í Kína. Ég er af-
skaplega ósáttur við afstöðu stjórnvalda lands-
ins til Tíbets og það er reglulega gremjulegt að
horfa upp á fjölmiðla segja bara hálfa söguna.
Ég hef kynnst fjölda fólks sem trúir því ekki að
nokkur maður hafi týnt lífi á Torgi hins him-
neska friðar um árið.“
Þau Mia luku sínum skyldum en lögðust svo
um tíma í flakk um landið áður en þau héldu á
ný hvort í sína áttina. Mia sneri heim til Ástr-
alíu, þar sem hún leggur nú stund á há-
skólanám. „Við erum enn í góðu sambandi, þótt
við séum ekki lengur par. Við Mia munum ef-
laust hittast aftur. Það er bara spurning undir
hvaða formerkjum það verður.“
Sjálfur fékk Jón Bjarki vinnu hér heima við
heimkomuna í júní síðastliðnum – á DV. Eins og
frægt er.
u í allar áttir
Morgunblaðið/Golli
fúsir og gestrisnir. „Það er fegurðin í þessu.“
Hreindýrafólkið Jón Bjarki kunni afar vel við sig innan um hirðingja í Mongólíu.
Vígalegur Jón Bjarki bregður á leik með her-
mönnum sem urðu á vegi hans í Pakistan.
Þríhjólið góða Á þessu ágæta farartæki ferðað-
ist Jón Bjarki um Kína þvert og endilangt.
37
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008