Morgunblaðið - 21.12.2008, Blaðsíða 43

verið skorin upp við botnlanga-
bólgu. Hún var skorin í Jemen á
kvennafrídaginn 24. október, á
stofndegi Hinna sameinuðu þjóða,
og okkur fannst það allmerkilegt
þegar læknirinn kom með botnlang-
ann úr henni í töng og veifaði hon-
um. Okkur var uppálagt af læknum
að koma strax eldsnemma með telp-
una til að hún yrði fyrst á skurð-
arborðið þann daginn því aðeins var
þrifið á morgnana og síðan skorið
upp allan daginn. Dóttir okkar var
skorin upp fyrst hvítra manna á
sjúkrahúsinu í Hodeidah. Sjúkra-
húsvistin var aðeins ein nótt og það
í herbergisafdrepi hjá hjúkr-
unarkonum frá Kanada. Læknirinn
sem skar hana var írsk kona.
Hjúkrunarkonurnar tóku hana að
sér af því að hún fékk lítinn frið fyr-
ir innfæddum í fjórtán manna
sjúkrastofu, þar sem líka voru karl-
ar sem sóttust í að toga í hvítt hár
telpunnar, slíkur háralitur er væg-
ast sagt óvenjulegur þar og svo var
mikið af moskítóflugum.
Í Kenía jafnaði dóttirin sig fljótt
á sínum veikindum en ég var í hálft
ár veikur. Ákveðið var að við færum
til Íslands eftir nánaðardvöl í Naí-
róbí. Áður fórum við til Jemens og
gengum frá okkar heimili sem hafði
verið sl. tvö ár. Heim fórum við svo
í gegnum Róm, þar sem þá voru
höfuðstöðvar FAO.
Starf í Kenía
Á vegum Þróunarstofnunar Ís-
lands fór ég svo nokkru síðar með
fjölskyldu mína til Kenía þar sem
ég var fyrsti fasti starfsmaðurinn.
Ég starfaði í Kenía í fjögur ár og
starfið var fólgið í skipstjórn, veið-
um, vinnslu, kennslu, sölumennsku
á fiskafurðum, ásamt rannsóknum.
Svona hafði þetta líka verið í Jem-
en. Ég starfrækti eins konar stýri-
mannaskóla heima í stofu, þar
kenndi ég einfalda siglingafræði.
Trollviðgerðir og uppsetning fór
fram í garðinum við húsið okkar og
skipshöfnin varð okkur náin. Einn
úr skipshöfninni heitir Francis
Muhja. Honum kom ég síðar til
náms í Hull og í vinnu á breskum
togara. Hann og kona hans komu
sér vel áfram við smábúðarekstur
og fleira í Kenía.
Dvölin í Kenía er einn eft-
irminnilegasti tími ævi minnar, oft
erfið en samt vel þess virði.
Til Hull fluttum við svo þegar
yngsta barnið okkar Hlynur Fannar
var tveggja ára eða í lok febrúar
1986 og þar höfum við búið síðan.
Ég byrjaði að vinna þar hjá stórfyr-
irtækinu J. Marr and Sons við inn-
flutning og sölu á ferskum íslensk-
um fiski. Eftir hálft ár buðu þeir
mér að eignast helminginn í ís-
lensku viðskiptunum hjá fyrirtæk-
inu. Eftir það var fyrirtækið nefnt
Gislason and Marr Ltd. En síðustu
fjórtán árin hef ég rekið mitt eigið
fyrirtæki, Gislason Fish Selling
Ltd.“
Ertu orðinn Breti?
„Þrátt fyrir 20 ára veru í Eng-
landi er ég varla orðinn Breti þótt
mig dreymi raunar á ensku nú orð-
ið. Þess má geta að sonur okkar
Hlynur Fannar, sem varnýlega að
ljúka mastersgráðu í lögfræði og
stjórnmálafræði, hefur breytt nafni
sínu til samræmis við breskt sam-
félag og heitir Jack Byron. Þetta
gerði hann vegna þess að fyrra
nafnið hans var erfitt í munni bæði
kennara hans og skólafélaga.“
Þannig að þið eruð ekkert á leið
heim til Íslands?
„Nei, trúlega ekki að óbreyttu.
En við komum hingað eins oft og
þurfa þykir. Eldri börnin okkar búa
á Íslandi; Gísli Rúnar, sem er með
masterspróf í viðskiptafræði, starfar
hjá Símanum og dóttir okkar Hel-
ena Líndal er lyfjafræðingur og
starfar hjá Ríkisspítölum við Hring-
braut. Hún starfaði lengi hjá banda-
rísku lyfjafyrirtæki. Barnabörnin
eru orðin fimm.“
Í HNOTSKURN
»Helena, kona Baldvins,starfaði m.a. sem sjálf-
boðaliði í blindraskólum í
Kenía en sér nú um bókhald í
fyrirtæki þeirra hjóna í Hull.
„Ekkert hefði gerst án henn-
ar,“ segir Baldvin um konu
sína.
»Fyrirtækið Gislason FishSelling Ltd. verslar með
frosinn fisk og flytur hann til
Bretlands frá Íslandi, Rúss-
landi, Póllandi og Kína og
selur hann unninn innan
Bretlands og á meginland
Evrópu.
Troll Unnið að kennslu við trolluppsetningu í Kenya við íbúðarhús Baldvin.
43
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 21. DESEMBER 2008
Í Jemen ferðaðist Baldvin
mikið og gerði við utanborðs-
mótora hjá innfæddum.
„Þetta var mjög frumstætt
samfélag þegar við komum
þangað 1978. Landið var þá
nýlega opnað fyrir Vesturland-
aþjóðum. Mér er í minni þegar
yfirmenn mínir hjá FAO komu
og fóru í sjóferð með mér og
skipið Orion, sem ég stjórn-
aði, var kyrrsett í Salif, sem
er lítill hafnar- og saltnámu-
bær. Við sem á skipinu vorum
sættum fangavist næturlangt
og var hótað að skjóta okkur
ef reynt yrði að setja vél
skipsins í gang eða taka upp
akkeri þess. Ég sá varðmenn-
ina í myrkrinu ganga um á
bryggjusporðinum, það glóði
á logandi sígarettur þeirra.“
Hvaða áhrif hafði það á
hjónabandið og fjölskyldulífið
að vera í þessum fjarlægu
löndum?
„Alls ekki slæmt. Börnin
okkar telja ekki að við höfum
skemmt fyrir þeim með þess-
um ævintýrum heldur þvert á
móti, þeim gekk afar vel í
námi þar og síðar. Eldri börnin
urðu mjög samrýnd vegna að-
stæðnanna og við hjónin líka.
Ýmislegt kom okkur á óvart í
byrjun, svo sem að hafa
vinnufólk og garðyrkjumenn.
Við vorum hins vegar fljót að
afvenjast þeim lífsháttum
þegar heim til Íslands var
komið og einnig eftir að við
fluttum til Hull.“
Störfin í Jemen
Skólavörðustíg 21, Reykjavík
sími 551 4050
Glæsileg
brúðarrúmföt
í úrvali
Stórhöfða 21, við Gullinbrú, s. 545 5500.
www.flis.is ● netfang: flis@flis.is
lím og fúguefni
,magnar upp daginn