Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 9

keppa áfram til meira lífs og þroska. Það vill gleymast að í andlegu
tilliti er eina leiðin til að varðveita það, sem maður á, er að eignast meira.
Sívaxandi fjöldi, sem keppir eftir því sem framundan er, verður ætíð
ábyggilegasti vorboði betra dags. Trúræknin þarf að miða í þessa átt ef
hún á að undirbúa mennina til réttrar þáttöku í lífinu framundan.
Mjög glöggur skilningur á þessu er í nýrri bók, sem nú vekur all-
mikið athygli. Höfundurinn er merk kona, Margarite Harmon Bro. Nafn
bókarinnar er Every Day a Prayer. Hún er ætluð til daglegra guðrækni-
siðkana, enda hefir hún að geyma mörg fegurstu gullkorn andlegrar
hugsunar frá öllum öldum. Maður er leiddur inn í heim sígildrar hugs-
unar undir leiðsögn mentaðrar nútíðar konu, sem orðið hefir fyrir öllum
straumum og áhrifum samtíðarinnar en líka teigað djúpt af lindum kristi-
legrar lífsspeki. Bókin flytur hugvekjur í þess fagra orðs sönnu merkingu
Hér er ekkert svæfandi og andlaust helgihjal, heldur verða fyrir manni
þau atriði lífs og náttúrusögu og mannlegrar reynslu, sem opna leið að
andlegum skilningi á tilverunni. Bókin gerir engan mjög ánægðan með
sjálfan sig. Hún glöggvar mannsins andlegu þarfir, en vekur um leið
tilfinningu fyrir hve skamt er komið að uppfylla þær. En við manni
blasa á hverri blaðsíðu möguleikar lífsins og tækifærin til að færa þau
sér í nyt. Það getur tæpast nokkur lesið svo hina stuttu en glöggu kafla
bókarinnar eða sett sig inn í anda þeirra bæna, sem þar blasa við, nema
að eignast aukna hvöt til kristilegs þroska. Eg hefi trú á því að eins og
kona er höfundur þessarar bókar, eins muni kristnar konur yfirleitt geta
átt ríflegastan þátt í því að koma á verulegri vakningu í sambandi við að
endurnýja mannlífið með því að rækja af alvöru hina andlegu hlið þess.
Þar er fyrsti og helsti undirbúingur undir heilbrigða framtíð.
En þroskaðir einstaklingar þurfa að taka þátt í lífinu. Mælikvarði
þroskans verður líka að miklu leyti í því hve heilbrigð er þáttakan í lífinu.
Vér horfumst nú í augu við óteljandi vandamál, sem krefjast athyglis og
úrlausnar. Kristnir menn mega ekki telja sjálfum sér trú um að þeir geti
gefið sig við að þroskast sem einsaklingar fráskildir viðfangsefnum lífsins.
Þrátt fyrir alla ófullkomleika og skelfingar samtíðarinnar leynist mikið
af hungri og þorsta eftir réttlætinu í öllu umrótinu. Kristnin þarf að vera
til þess búin að ganga á undan en ekki að draga úr kröfum hinna æðstu
hugsjóna. Ekki sízt ætti þetta að koma til greina hjá oss, sem tilheyrum
lýðræðisþjóðum. Ef fólkið á að ráða og stjórna, þurfa hinar sömu sið-
ferðishugsjónir að njóta sín í því, sem mennirnir framkvæma sameingin-
lega, eins og í einstaklingslífi þeirra. Vér þurfum sameinginlega að iðrast
þess marga, sem vér sameinginlega höfum misgert, því er ekki að neita
að margt af þessu ber ekki að rekja til ásetnings, heldur til þekkingar-
skorts, hugsunarleysis og skammsýni. Það gildir að nokkru leyti sem
7