Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 47

svignaði undir veizlukostum — allir ávalt velkomnir en sérilagi þeir sem
þurftu þess með á einn eða annan hátt — öllum veitt af sömu rausn.
Þegar tilfelli sorgar og ástvina missirs báru að höndum fundum við
til þess að þá var hún styrkari og stærri en nokkru sinni fyr. Smávaxna
þreytta móðurin og eiginkonan var því vaxin, að miðla öðrum af sínum
styrk.
Ofið saman við margar endurminningar um Guðrúnu sál, verður
ávalt í huga mínum fagur aftan síðla sumars er við hjónin og börn okkar
nutum yndislegra stunda á heimili hennar. Við vórum þá í þann vegin
að flytja okkur í annað prestakall og vorum í heimboði á Vindheimum
eins og oft áður. Þá hafði sjúkdómurinn sett sitt merki á útlit hennar en
það var svo undur bjart yfir hugsunum og orðum — heiðríkjan og frið-
urinn virtist umvefja hana, traustið og þakklætið til Guðs var svo virkilegt.
Rétt þremur árum síðar var starfskonan mikla lögð þreytt til hvíldar
aðeins rúmlega fimtug að aldri; sjúkdómsstríðið afstaðið, sem hún hafði
borið með hinu sama trúnaðartrausti og hetjulund. Dagurinn þegar hún
var lögð til hvíldar var sólskinsríkur og hlýr, hinn hressandi andvari, ilmur
blóma, hásumarfegurð mintu á lyndiseinkanir og æfistarf hennar sem
kvödd var.
Móðir, systur, bræður og stór hópur afkomenda mistu mikið við
fráfall hennar. Félagssystur hennar og vinkonur geyma sjóð fagurra
minninga, heiðríkjan, ilmur blóma og hásumarfegurð umvefur þær allar.
Guð blessi okkur öllum þær dýrmætu endurminningar og leiði sál hennar
á hennar nýju starfssviði í æðri tilveru.
Ingibjörg J. Olafsson
FRtr HALLDÓRA BARDAL
Fædd 1. júlí 1865 — dáin 10. október 1943.
1 byrjun september, 1887, kom eg frá Islandi til þessa lands, þá ung-
lingur, aðeinn fjórtán ára að aldri. Faðir minn sendi mig til umsjár elzta
bróður míns, Páls, sem ásamt konu sinni Halldóru bjó þá í Winnipeg.
Var það mín fyrsta kynning af tengdasystur minni, þegar eg gjörðist
meðlimur á heimili þeirra. Hjá þeim, Páli og Halldóru, dvaldi eg í
fjögur ár. Margar dýnnætar endurminningar á eg frá þeirri tíð. Ávalt
síðan var hún mér elskuleg systir.
Á engan hátt gæti eg lýst mágkonu minni betur en gjört var í “Minn-
ingar Orð”-um, sem birtust í Lögbergi, 13. apríl í vor, eftir manninn
minn. Leyfi eg mér því að tilfæra hér nokkurn hluta úr þeirri ritgjörð:
45