Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 32

Og þó engin annar, ekki einu sinni hinn elskaði kennari, teldi líklegt að
hún gæti lært að tala, þá fast ákvað hún að gera það. Kennari var fenginn,
Sai-a Fuller að nafni. Hún byrjaði með því að láta Helen styðja fingr-
unum lauslega á kverkar, varir og nef þess er talaði, svo hún gæti náð
hljóðfallinu. Og fyrir hina óvíðjafnanlegu þrautseigju og staðfestu, sem
hefir auðkent alt líf hennar, lærði Helen að tala. Hún æfði sig dag og
nótt og Ann Sullivan lagði sig í líma til að hjálpa henni og leiðrétta hana.
Þegar Helen Keller er að halda fyrirlestra þá kemur kökkur í hálsinn á
áheyrendum hennar, er hún lýsir fyrir þeim með dálítið óvenjulegum
framburði, en þó skýrum og þýðum málrómi, þeim ógleymanlega fögnuði
sem gagntók hana, er hún í fyrsta sinn gat sagt, “Eg er ekki mállaus
lengur.”
Ann Sullivan fann fljótt að Helen var svo stálminnug að hún gat
haft upp heilar setningar eftir öðnam, löngu eftir að hún hafði lesið þær,
og án þess að muna, að þær væru frá öðrum. Hugur hennar hafði verið
sem óritað blað, eða afar viðkvæm ljósmyndaplata; og það var sem hvert
orð og hver setning, sem fyrir bar yrði innsiglað á þennan næma huga. Alt
skáldlegt og háfleygt sem hún las vakti hrifningu í brjósti hennar og eins
og barn með gullin sín lék hún sér að orðum og hugmyndasmíðum.
En þegar Ilelen var rúmlega ellefu ára, varð hið eftirtektarverða
minni til þess að setja snurðu á þráð hinnar nýfundnu hamingju hennar.
Ann og Helen höfðu dvalið fram eftir haustinu á sumarbústað Kel-
lers, og lýsti Miss Sullivan fegurð haustsins, kyrðinni og litskrúði trjánna
svo fagurlega að ímyndunarafl Helenar greip þetta efni og liún fór að
skrifa ofurlítið æfintýri um haustið og veturinn. Orð og hugmyndir komu
svo ótt í huga hennar, að hún hafði ekki við að koma þeim á “braille” töf-
luna sína. Þegar sögunni var lokið, þótti heimilisfólkinu hún ágæt, en hélt
að hún hefði lesið þetta einhverstaðar. Helen kvað nei við og með barns-
legri gleði sendi hún söguna til vinar síns, forstöðumanns blindraskólans
í Boston, í afmælisgjöf. Var svo sagan prentuð í skýrslu skólans. “Eg
var nú,” segir Helen, “á hæsta tindi hamingju minnar, en þeim mun hærra
varð fallið.”
Helen fór nú að venju á skólann í Boston um veturinn, og var henni
þá sagt, að skáldkonan Margaret T. Canby hefði fyrir mörgum árum
skrifað æfintýri um veturinn er var svo að segja orð fyrir orð eins og saga
Helenar. Þetta var því álítið stæling og óvandað tiltæki af barninu.
Helen gat alls ekki skilið þetta og mundi ekki eftir að hafa lesið
söguna. Miss Sullivan hafði aldrei séð hana. Loks var komist að því, að
tveim árum áður, hafði vinkona Kellers hjónanna tekið Helen í mánaðar
tíma og þá lesið ýms af æfintýrum Miss Canby í lófa hennar.
30