Árdís - 01.01.1944, Qupperneq 33

Skólastjórinn vissi ekki hverju hann ætti að trúa. Hann var hræddur
um að Helen hefði gert þetta vísvitandi til þess að öðlast aðdáun. Hann
lét kalla hana fyrir átta manna skólaráð og spurði hana fram og aftur
um þetta mál. En hún gat aðeins gefið eitt svar: hún rnundi ekki eftir
að hafa fengið söguna utanað.
Þarna stóð Helen litla alein hrædd og undrandi fyrir framan þessa
menn, — ásökuð um óráðvendni! Hún var fráskilin allri ástúð og blíðu.
Hinn elskaði kennari fékk ekki að standa við hlið hennar til þess að hjálpa
og hughreysta. Hún fann efann og gruninn í kring um sig, og hún fann
að kær vinur horfði á sig með ávítunaraugum.
“Þegar eg var háttuð um kveldið grét eg,” segir hún, “eg vildi biðja
þess að ekkert barn yrði nokkru sinni að liða aðra eins sálarangist. Eg
hélt eg mundi deyja og það huggaði mig ofurlítið. Eg held að ef þessi
sorg hefði hent mig eldri, þá hefði eg aldrei náð mér.”
Þetta atvik hnekti starfi og áhuga Helenar um tíma. Hún fékkst
ekki til að snerta á penna. En Miss Sullivan með sinni vanalegu blíðu
og lempni kvatti hana með öllu móti til að halda áfram að skrifa. Og
nokkru seinna var prentuð eftir hana, í unglingablaði, lítil saga sem var
um hana sjálfa og voru minningar frá hinum fyrstu árum, áður og eftir
að hún veiktist. Sagan vakti mikla athygli og aflaði Helenu fjolda nýrra
vina.
Skynjun og tilfinning Helenar er svo næm að hún getur “heyrt” hlóð-
færaslátt með því að styðja hendinni á hljóðfærið. Hún getur þekkt fólk
á fótatakinu; hún finnur þegar kötturinn hennar malar og hundurinn
geltir. Hún finnur glöggt hvort sorg eða gleði ríkir í herberginu, eða í
huga þess er hún talar við. Hún er sjálf oftast kát og glöð með fyndni
á reiðum höndum. Hún hlær dátt af samúð ef fólk í kringum hana hlær
að einhverju gríni, þó hún hafi ekki heyrt það. Hún liafði nú lært að lesa
af vörum fólks með fingrunum og gat því talað við rnarga sem ekki
kunnu fingra málið.
Með aðstoð Miss Sullivan sem ætið var henni “auga og eyra”, naut
Helen þess að “sjá” margt dýrðlegt og undursamlegt — hún fór til Niagara
Falls, og varð hugfangin af mikilleik fossanna. Á veraldarsýninguni í
Chicago 1.893 var henni leyft að fara höndurn um alla hluti og við þetta
og útskýringar Miss Sullivan lærði hún mikið um margvísleg undur og
gæði heimsins, um fjarlæg lönd, um listir, og dýr og jurtir náttúrunnar,
og um framsókn mannsandans.
Skólarár Helenar og háskólaganga þar sem hún nam flestar greinar
sem ófatlaðir unglingar lesa, sýna næstum yfirnátturlega andlega yfir-
burði. Ann Sullivan sat við hlið hennar og las í lófa hennar fyrirlestra
kennaranna, svo flýttu þær sér heim og Helen skrifaði alt sem hún mundi
31