Árdís - 01.01.1944, Blaðsíða 45

hávaða. Störfin, góðverkin og áhrifin voru látin í té sem útrás þeirrar
þrár að starfa og stríða í anda Krists — að verða samtíðinni til blessunar.
Á þann hátt starfaði Elín Þiðrikson; þessvegna lærðum við að elska
hana og virða, þessvegna þökkum við Guði fyrir hana og þessvegna þrá-
um við að mega aftur njóta samstarfs með henni á öðru æðra lífssviði
þar sem allar hindranir verða horfnar.
Ingibjorg J. Olafsson
GUÐRÚN ÞORSTEINSDÓTTIR INGIMUNDSON
Þessi mæta félagssystir féll frá snögglega — í svefni, þriðjudags-
morgun þann 8. febrúar 1944, að heimili dóttur sinnar og tengdasonar
Birgittu og Jóhanns A. Jóhannsonar að Langruth. Guðrún var fædd
11. september 1861 í Nýlendu á Seltjarnarnesi, nálægt Reykjavík á Islandi.
Hún kom til Ameríku 1886 og settist
að í Þingvalla nýlendunni. Þár giftist
hún eftirlifandi manni sínum, Bjama
Ingimundarsyni. Þau fluttu til Mani-
toba 1894 og lifðu nálægt Kinisota
og á öðmm stöðum meðfram Mani-
tobavatni. Alskonar erfiðleikar örsök-
uðu það, að þau og nokkrar fjölskild-
ur tóku sig upp á ný, 1897 og
námu land fáeinar mílur austur af
bænum Langruth. Þar bjuggu þau
með börnum sínum góðu búi, í 35
ár, uns þau brugðu búi og fluttu í
bæinn, 1932.
Fjögur af þeirra fimm börnum
náðu fullorðins aldri, Birgitta (Mrs.
J. A. Jóhannson); Guðlaug, gift Árna
M. Jóhannson (dáin 1915); Þorsteinn
að Langruth og Sigurður í Flin
Flon. Einnig ólu þau upp dóttur
dóttur sína, Sigríði (Mrs. R. H. Moore,
Galt, Ont.) frá þriggja ára aldri
er hún misti móður sína. Guðrún sál. var félagslynd og studdi safnaðar
og allan bygðar félagsskap. Hún var ein af stofnendum kvennfélagsins
“Fjállkonan” (1916), sem nokkrum árið eftir fyrra stiíðið varð Safnaðar
43
Guðrún Þorsteinsdóttir Ingimundson