Árdís - 01.01.1944, Síða 20

Konan og friðarhöfnin
Eftir Lilju Guttormsson
Þau af ykkur sem hafa ferðast yfir hafið, við skulum segja sem inn-
flytjendur í nýtt land, skilja vel þá tilfinning er hlýtur að grípa hugann
og hjartað er skipið fyrst eygir og síðan nálgast höfnina á landi því sem
stefnt er að. En þau af okkur sem hvorki hafa séð, eða ferðast yfir
hafið, getum einungis gert okkur þá tilfinning í hugarlund. Sú tilfinning
hlýtur að innifela fögnuð yfir því að vera nú að nálgast áfangastaðinn
heill á húfi eftir hættulega ferð yfir ólgandi storm—þjálfaðar öldur hafs-
ins, þakklæti til Guðs fyrir vernd hans á þessari leið, og vonir um það
að þetta sé nú hið fyrirheitna land sem beri í skauti sínu hamingju og
sælu að svo miklu leyti sem mögulegt er hér á jörðu. En þegar höfninni
er náð eftir lukkulega ferð þá vitum við það að svo reyndist vegna sam-
vinnu á meðal allra tilheyrandi skipshöfninni, vegna þess að hver með-
limur kunni verk sitt vel og framkvæmdi það samvizkusamlega.
Veröldinni má líkja við skip, skip sem stundum ferðast yfir spegil-
fagran og sléttan sæ og liggur við akkeri í friðarhöfn, en sem öðru
hvoru brýst yfir ólgandi og blóðugar bylgjur ófriðar og styrjaldar. En
skipshöfnin innibindur allar þjóðir heimsins. Þegar samvinna ríkir á
meðal þeirra og hver þjóð leysir verk sitt vel af hendi þá er friður á jörðu,
en þegar ein eða fleiri hætta að rækja skyldu sína og ráðast á hinar þjóð-
irnar, þá er friðnum raskað og veröldin berst rit á haf stríðs og ofsóknar.
Nú er einmitt veröldin umkringd blóðugu brimi og lamin af dynj-
andi öldum heimsstyrjaldar eins og aldrei hefir átt sér stað nokkru sinni
fyr, einungis fyrir þá orsök að tvær þjóðir hafa brugðist skyldu sinni gagn-
vart hinum þjóðunum, og í staðinn fyrir það að veita samvinnu þá hafa
þær risið upp á móti öllu því sem gott er og göfugt í heiminum. Hver
einstaklingur banda-þjóðanna verður að berjast viljugir eða óviljugur,
meira eða minna á móti þessurn óvildar straumi, sumir láta lífið, aðrir
særast, en allir bera áhyggjur út af ástvinum og kunningjum, út af þeim
ógnum sem eyðileggja og brjóta niður alt sem fyrh verður. Allir líða
meira og minna og beina augunum að væntanlegri og marg-þráðri friðar-
höfn, með svo miklu meiri eftirvæntingu heldur en menn á ferðalagi
mæna á höfn þá er skipið stefnir að. Við getum varla ímyndað okkur
með hvaða fögnuði, þakklæti og vonum að menn munu eygja og nálgast
þá höfn þegar sá tími kemur. Við vonum að ekki verði langt að bíða
J^ess, en áður en þær vonir rætast Jrá verður Jrokan oft dhnm, skýin
svört, öldurnar þungar og brim-gnýrinn hár. Margir verða horfnir af
18