Árdís - 01.01.1944, Qupperneq 55

hafa verið kallaðar burt á þessu ári og þökkum af alhug fyrir þeirra vel
unnu störf.
Einnig minnumst við með djúpri virðingu þess manns er “mestan
orðstír hefur getið sér í hópi Vestur-lslendinga” Dr. B. J. Brandson, hins
góðkunna læknis og mannvinar er andaðist í síðastliðnum mánuði.
Að endingu bið eg Guð að hjálpa okkur til að vinna vel að öllum
góðum fyrirtækjum, að hjálpa okkur til að koma í framkvæmd áhuga-
málum Bandalagsins á friðsamlegan hátt.
Lena Thorleifsson.
BROT
Hún var ein af þeim mörgu sem fáar sögur fara af, var nú komin
á sextugs aldur, hafði nærfelt í þrjátíu ár kent við sama skólann. Hún
var ein af þeim sem hlustaði á með þolinmæði þegar aðrir sögðu henni
raunir sínar. Á sínar eigin sorgir mintist hún aldrei við aðra. Hún sagði
engum frá því, að í hinu fyrra veraldarstríði hafði elskhugi hennar látið
líf sitt. Þá hafði lnin tekið þá áhvörðun að eyða hfi sínu í að kenna hin-
um ungu — að undirbúa þá sem bezt hún gat til að inna af hendi sitt
hlutverk í heimi þar sem friður mundi ríkja — þar sem framar yrðu eingin
stríð — þar sem bræðralag og kærleikur mundi gera alla sæla.... Og
nú var liðin langur tími, hárið hennar var orðið grátt, andlitið fölt og
þreytulegt.
O O <*
Bjöllunni hafði verið hringt, unglingahópur með ærslum, gleði og
fjöri æskunnar kom hlaupandi frá leikjum sínum. Á veggtöflunni beið
ekki þeirra vana verk heldur var þar aðeins eitt langt og þungskilið
kvæði. — “I dag breytum við til,” mælti kennarinn brosandi, “þið lærið
þetta kvæði utanbókar þegar þið hafið skrifað það niður.”
Unglingarnir tóku ritföng sín og fóru að skrifa. Hún settist þreytu-
lega við skrifborð sitt, tók umslag úr vasa sínum og las brefið í tíunda
sinn:
“Kæra Bobbie:—
Morguninn er undur friðsæll og fagur, og mér finst þú svo nálæg
mér, rétt eins og þú stæðir við hlið mína, — þú sem í raun og veru ert
eina móðurin sem eg hefi þekt. Það var svo margt sem mig langaði að
segja við þig seinast þegar eg kom heim, en mér fanst eg mundi gera
53