Saga - 1952, Qupperneq 14

272
innan brjósts, meðan bréf höfuðsmanns var
birt, og hún mátti ekki vita, hver endir yrði á
málinu þá. Þegar lögmenn og lögrétta neituðu
að beita pyndingum, þá er höfuðsmaður sagður
að hafa orðið bálreiður og hótaði að leggja mál-
ið fyrir konung og fá bréf hans um það, að slík-
ar konur skyldu sæta pyndingum til barnsfað-
ernislýsingar. Hefur auðsjáanlega slegið í hart
milli höfuðsmanns og formanna landsins á þing-
inu, enda hefur höfuðsmanni gramizt mjög, að
skipun hans var að engu höfð.
Höfuðsmaður sigldi aftur þetta sumar, og
kom ekki aftur út fyrr en vorið 1614. En fógeta
sínum, Jörgen Daníelssyni, bauð hann að ríða
norður, þegar er hann kæmi því við, og kosta
kapps um það, að endir mætti verða á málum
þessum. í dómi umboðsdómaranna 1618 segir,
að fógeti hafi riðið norður árið 1614, um haust-
ið, en það er sjálfsagt skakkt, sennilega ritvilla.
Ef svo hefði verið, þá hefði fógeti dregið það
alveg að fylgja fram skipun yfirmanns síns, þar
til er höfuðsmaður var kominn aftur til lands-
ins. Björn á Skarðsá, sem um þetta hefur verið
gerkunnugt, segir líka, að Jörgen Daníelsson
hafi riðið norður sumarið 1612. Þá var þing
sett við Vallalaug 16. júlí, að sögn Espólíns.1)
Voru þar, auk fógeta, viðstaddir Jón Sigurðs-
son lögmaður og sýslumaður Skagfirðinga og
Guðbrandur biskup. Þar voru þau einnig Tóm-
as Böðvarsson og Þórdís. Fógeti skoraði nú af
nýju á Þórdísi að segja til faðernis barns síns,
en hún kvaðst ekki vita það. Þá lét fógeti bisk-
up, lögmann og f jóra presta áminna konuna um
1) Árbækur V. 128.