Saga - 1952, Side 18

276
höfð var, var gersamlega löglaus. Hún var jafn
ólögleg á Vallalaugarþingi og hún hefði verið
á alþingi. Þar komu formenn landsins í veg
fyrir slíka lögleysu, enda þótt höfuðsmaður
hefði skipað hana og væri sjálfur viðstaddur.
Á Vallalaugarþingi var lögmaðurinn norðan og
vestan, Jón Sigurðsson, náinn frændi Þórdísar,
og biskup Norðlendinga, einnig sömu ættar og
hún, og eflaust allmargir beztu menn í Hegra-
nessþingi, og er því ekki vel skiljanlegt, hvers
vegna þeir koma ekki í veg fyrir lögleysuna.
Ekki hefði það átt að vera erfiðara þar við fó-
geta en við höfuðsmann sjálfan á alþingi. Fó-
geti hefur sjálfsagt haft með sér böðul sinn frá
Bessastöðum, svo að Skagfirðingar hafa ekki
þurft að leggja hann til. En allt um það hefðu
þeir átt að geta verndað konuna fyrir pynding-
um, ef þeir hefðu haft þor til. En þor hefur þá
líklega brostið, því að þeim hefur ef til vill ver-
ið talin trú um, að þetta væri vilji konungs. Mót-
stöðuafl Islendinga gagnvart konungsvaldinu
sýnist ekki hafa verið traust orðið, þegar komið
var fram á 17. öld. Menn hafa verið nokkuru
öruggari, er þeir voru saman komnir allir for-
vígismenn landsins á alþingi, en þeir voru nokk-
urir saman heima í héraði. En hvernig sem
þetta hefur verið, þá hefur hér verið pynding-
um hótað í rannsókn refsimáls, og er það ef til
vill eina dæmið um slíkt hér á landi, sem nú er
með vissu kunnugt, þar sem varaldlegir valds-
menn hafa átt hlut að máli.
Þegar nú Þórdís hafði lýst Tómas Böðvars-
son, mág sinn, með skilorði þó, föður að barni
sínu, þá kallaði fógeti á Tómas og birti honum
orð Þórdísar, sem þingmenn höfðu og heyrt, en