Saga - 1952, Qupperneq 19

277
Tómas neitaði eindregið áburði hennar og bauð
eið. Fógeti sinnti því boði að engu, en krafði
dómendur dóms um það, hvort honum væri ekki
heimilt að taka Tómas til fanga og leggja hann
í „kongsins járn“, og hafði Tómas þá verið mitt
á meðal þingmanna. Fógeti kom þá fyrir dóm-
endur og flutti mál sitt, og dómendur byrjuðu
að semja dóm sinn. Tómas hefur auðvitað getið
sér til, hver dómsniðurstaðan yrði, og ef til vill
búizt við pyndingum, slíkum sem Þórdísi hafði
verið hótað svo greinilega, og síðan dauðadómi
samkvæmt Stóradómi. Þegar svo var komið,
kallaði Guðbrandur biskup á fógeta og bað hann
að tala við sig einslega um málaferli sín. Jafn-
skjótt sem Tómas sá, að fógeti hafði af honum
augun, stóð hann upp, hljóp á bak hesti sínum,
sem víst hefur staðið þar söðlaður hjá, því að
flóttinn sýnist hafa verið undirbúinn, og hleypti
yfir hvað, sem fyrir varð, fen og foræði. Segir
fógeti, að hann hafi farið það allt svo sem slétt-
ur ís væri. Þingmenn kölluðu þegar til fógeta
og sögðu honum, hvað í hafði gerzt. Fékk fógeti
nú 20-30 góða, sterka menn og hesta til eftir-
farar, en svo bar við, að hestar þeirra lágu
drjúgum í og tafðist því för þeirra nokkuð.
Samt drógu þeir Tómas uppi, þegar úr torfær-
unum var komið, og er þeir höfðu rétt náð hon-
um, þá laust yfir dimmri þoku, svo að eftir-
fararmenn sáu naumast handa sinna skil. Þann
veg bar Tómas undan.1) Komst hann til Austur-
lands og í enskt fiskiskip hefur hann þá komizt,

1) í Sýslum. æfum II. 321 1. nmgr. segir, að Tómas
hafi sloppið á alþingi 1612, en alrangt er það, enda segir
Espólín, sem fer annars alveg eftir Birni á Skarðsá, að