Saga - 1952, Qupperneq 30

288
um bamsmæðrum, og segist vona, að hvorki
guð né konungur muni reiðast sér fyrir það.1)
í svari sínu um þetta atriði2) taka nefndar-
dómendurnir það berlega fram, að atferli Her-
lufs Daa hafi verið beint brot við hans hátign
konunginn, og að almenningur á Islandi hafi
borið sig upp undan ákvörðun Daas um pynd-
ingar kvenna, þar sem pyndingar séu andstæð-
ar Stóradómi. Og víst má bæta því við, að eng-
inn muni hafa beðið um pyndingar, heldur um
einhverja refsingu fyrir það brot, að vilja ekki
lýsa föður að barni.
En svo er að sjá sem konungur hafi reiðzt
Daa fyrir þessa og aðrar ávirðingar hans, því
að vikið var honum úr hirðstjórasessi næsta ár
og stórsektir varð hann að greiða til þess að
losna við saksókn fyrir embættisaðgerðir sínar.
En konungsskipun um pyndingar við barns-
mæður, sem ekki sögðu til faðernis barna sinna,
kom aldrei. Og ókunnugt er um það, að nokkru
slíku hafi verið við þær beitt, þó að oft síðan
væri torsótt að fá þær til að lýsa feður að óskil-
getnum börnum sínum.
Einar Amórsson.
Aths.
Guðbrandur bókavörður Jónsson hefur birt í
„Sjö dauðasyndir" 1951 grein um mál þetta.
Varð mér eigi kunnugt um grein hans, fyrr en
eg hafði gengið frá grein þessari. En ýmislegt
er hér talið fleira en þar er, og því er þessi grein
hér birt. E. A.
1) Alþb. ísl. IV. 467-468.
2) Sama st. IV. 473.