Saga - 1952, Qupperneq 44

302
mislíka; ek skal gera annan hlut, svá at þér
þykki vel.“ Guðrún mælti: „Entu þetta, því
at ek mun brátt yfir því lýsa.“ Kjartan bað
hana svá gera. Guðrún mælti: „Þá vil ek fara
útan með þér í sumar, ok hefir þú þá yfir bætt
við mik þetta bráðræði, því at ekki ann ek
íslandi.“ „Þat má eigi vera,“ segir Kjartan;
„bræðr þínir eru óráðnir, en faðir þinn gamall,
ok eru þeir allri forsjá sviptir, ef þú ferr af
landi brott, ok bíð mín þrjá vetr.““
Við þessa tilvitnun skal hnýtt hér eftirfar-
andi athugasemdum. I sögunni er engin grein
gerð fyrir því, hversvegna Kjartan hefur á
fundum sínum með Guðrúnu leynt hana, áður
en hann fór suður til Borgarfjarðar, þeim
ásetningi sínum að fara utan um sumarið til
þriggja ára dvalar þar. Þá eru orð Guðrúnar:
„því at ekki ann ek íslandi", dálítið kynleg.
Þótt lesendur Laxdælu geti hugsað sér rökrétta
skýringu á þeim, þá verður ekki séð þegar
hér er komið sögu, að það fari vel á því af
hálfu Guðrúnar að afneita ættjörð sinni svo
blákalt. Loks er rökfærsla Kjartans fyrir þeirri
synjun hans, að Guðrún fylgi honum utan, í
rauninni ósamboðin honum, eftir því sem á
undan var gengið, og þá ekki síður ósk hans
eða krafa, að Guðrún bíði hans í þrjú ár. Hér
er ekki ástfanginn riddari í ferð, heldur heimtu-
frekur og eigingjarn smáborgari.
Ef vér aftur á móti gerum ráð fyrir, að höf-
undur Laxdælu hafi haft í huga sögu Þorvarðs
og Yngvildar, þegar hann setti saman þenna
kafla, koma orð þau, er hann leggur Guðrúnu