Saga - 1952, Qupperneq 47

305
1159. Gaf hann Sturlu að sök, að hann hafi
ráðið Þorvarði til að segja Þorstein föður Sig-
ríðar, þótt Þorvarður sjálfur væri faðirinn, og
hefði Sturla gert í því mannvillu og kristni
spell. Krafðist Einar fyrir dómi, að Sturla yrði
fyrir þessar sakir dæmdur sekur fjörbaugs-
maður. Sturla bauð eið fyrir, að hann hefði eigi
verið í ráðum um mannvilluna, en hann bar
eigi við að neita, að hún hefði átt sér stað.
Einar svaraði boði Sturlu um eið með því að
krefjast, að Sturla fengi með sér tólf eiðamenn
til að sanna eið sinn, og mundi hann þá láta
málið niður falla. Er til eiðvinningar kom,
skildi Sturla það undir eiðstafinn, að hann hafi
eigi ráðið Þorvarði til að gera mannvilluna.
Þá vildi Einar bæta við: „og eigi vitað með
honum“. Sturlu þótti hér til ofmikils mælzt og
sagði: „Eigi hugði eg mig um það mundu sekan
verða, þótt eg segði eigi óhöpp eftir tengda-
mönnum mínum, meðan eg var eigi að spurð-
ur“.
Þá kvað Einar menn hafa mátt heyra, hvort
Sturla hafi vitað mannvilluna. Var það al-
mannarómur, að Sturla hafi vitað hana. Nú
hafði Einar eigi greitt fé það, er Klængur
biskup hafði gert honum að greiða sumarið
áður. Sturla kærði því Einar fyrir rof á al-
þingissætt og lét varða fjörbaugsgarð. Við svo
búið fóru hvortveggju málin í dóm og gengu
fram með þeim úrslitum, að báðir tveir, Einar
og Sturla, urðu sekir fjörbaugsmenn. Eftir
þingið söfnuðu báðir liði til féránsdóma, og
fékk hvor um sig marga höfðingja til liðs við
sig.
Saga . 20
L