SunnudagsMogginn - 15.11.2009, Blaðsíða 25

15. nóvember 2009 25
mér hvort hún hefði verið of hamlandi fyrir mig eða hvort útkoman
hefði orðið betri en hún er hefði ég aflað mér menntunar. Ég hallast
að því að útkoman hefði orðið síðri.“
Hvernig kenndirðu sjálfum þér í tónlistinni?
„Ég hafði lag á því að hlusta á aðra og lærði af því sem hreif mig. Ég
lagði heilmikið á mig til að kenna sjálfum mér að spila á bassa og
syngja. Þetta var stíf vinna því það var enginn til að segja mér hvernig
ætti að gera þetta. Ég fann það út sjálfur með því að hlusta og taka
eftir. Síðar, haustið 1995, hóf ég nám við Tónlistarskólann í Kópavogi
og lærði þar meðal annars raftónlist og gerði dálítið framúrstefnu-
legan disk sem var tileinkaður aldamótunum 2000-2001 og kom út í
desember 1999 og heitir 3 pýramídar. En það er alls ekki fyrir Bylgju-
hlustendur að hlusta á hann.“
Spiluðum í ullarpeysum
Hverjir eru minnisstæðustu tónlistarmenn sem þú hefur unnið
með?
„Ég hef aldrei átt í eins nánum samskiptum við tónlistarmenn eins
og þegar við unnum saman Finnur Torfi Stefánsson, Ólafur Garð-
arsson og Reynir Harðarson í Óðmönnum. Tónlistin var okkar líf
meðan samstarfið varði. Við vorum ekki dæmigerðir popparar, þótt-
um nokkuð sér á parti. Í fyrsta sinn sem við spiluðum opinberlega
vorum við mjög þjóðlegir, vorum í ullarpeysum sem amma Finns
hafði prjónað á okkur. Við drukkum ekki á meðan við vorum að
spila, ólíkt því sem margir aðrir tónlistarmenn gerðu. Þetta var göm-
ul regla sem Engilbert Jensen, af öllum mönnum, hafði sett og við
virtum alla tíð með einhverjum undantekningum þó. Eftir tónleika
og böll fórum við yfirleitt ekki í partí heldur höfðum við meiri áhuga
á að ræða um tónlistina í næði og hvernig til hefði tekist það kvöldið.
Við vorum kannski fyrsta íslenska hljómsveitin sem tók þjóð-
félagslega afstöðu í textagerð. Í laginu Spilltur heimur voru þessar
línur eftir mig:
Bisnessmenn, þeir vilja stríð
svo seljist þeirra vopn
af þeirra völdum er heimurinn
sem skíðlogandi ofn.
Fósturfaðir Ólafs Garðarssonar, Garðar Þorsteinsson, var ekki
ánægður með að ég skyldi gera bisnessmennina svona ljóta. En í dag
finnst mér ég enn hafa hitt naglann á höfuðið því við höfum séð að
peningaöflin svífast einskis og meta mannslíf lítils.“
Ertu pólitískur?
„Ég sem listamaður komst fljótlega að því að skoðanir mínar rúm-
ast ekki í einum flokki. Ég hef alla tíð haldið mig fyrir utan flokks-
pólitík en tekið afstöðu til málefna. Ég er mjög ánægður með þá af-
stöðu mína og kýs þann flokk sem mér líst best á hverju sinni.“
Dauðinn sem félagi
Maður sér poppara alltaf fyrir sér sem unga menn en þú ert orðinn
62 ára.
„Þegar ég lít ekki í spegil finnst mér ég vera jafnungur og ég var
fertugur. Það er eins og ég hafi ekkert elst innra með mér. Ég er
þakklátur fyrir að hafa náð þessum aldri. Í mörg ár trúði ég því að ég
myndi ekki verða eldri en fertugur. Ég veit ekki hvernig sú fóbía
komst inn í hausinn á mér. Nú er ég orðinn 62 ára. Er það ekki ágætur
aldur? En þegar maður er kominn á þann aldur segir maður við sjálf-
an sig: Ég vil fá tuttugu ár í viðbót vegna þess að lífið er svo skemmti-
legt.“
Þú ert að berjast við veikindi. Segðu mér frá því.
„Snemma árs 2008 fór ég til læknis til að fá niðurstöður úr rann-
sókn. Hann sagði mér að ég væri með krabbamein í ristli en væri
heppinn að það hefði greinst svo snemma. Nú þyrfti ég að drífa mig í
aðgerð. Mér leið eins og ég væri skyndilega orðinn aðalleikari í frem-
ur lélegri krabbameinsbíómynd. Á leiðinni heim velti ég því fyrir mér
hvernig ég ætti að segja konunni minni tíðindin. Þegar ég opnaði
dyrnar heima kallaði hún til mín: Hvað sagði læknirinn? Ég fór úr
skónum um leið og ég kallaði: Ég er með krabbamein. Þú lýgur því,
sagði hún. En ég var ekki að ljúga. Það tók okkur smátíma að átta
okkur á því hvernig við ættum að segja krökkunum og vinum frétt-
irnar. Við ákváðum að gera ekki mikið drama úr þessu. Nú vona ég að
ég komist í gegnum þetta.
Ég fór í aðgerð í mars síðastliðnum þar sem æxlið úr ristlinum var
fjarlægt. Ég fór fremur létt í gegnum þá aðgerð, nánast óttalaus. Ég
vissi að aðgerðin var óhjákvæmileg og upplifði ákveðið æðruleysi í
þeirri stöðu sem ég var í. Eftir aðgerðina vildu læknar meina að
krabbameinið væri komið í lifur og þá voru engir kostir góðir. Mér
bauðst að fara í aðra aðgerð eða lyfjameðferð þar sem líkurnar á því
að hún virkaði voru taldar einn á móti sex. Ég hafnaði aðgerð og
lyfjameðferð og sagðist ætla að fara mína eigin leið. Læknirinn sagði
að miðað við normið þá myndi ég lifa í sex til tólf mánuði ef ég gerði
ekkert. Þetta var í maí síðastliðnum þannig að samkvæmt orðum
hans ætti ég að vera nánast við dauðans dyr. Mér líður hins vegar al-
veg ágætlega.“
Þú segist ætla að fara þína eigin leið. Hvaða leið er það?
„Ef líkaminn hefur sem best skilyrði læknar hann sig sjálfur. En
maður þarf að skapa honum réttu skilyrðin. Lækningin er fólgin í því
að efla mótstöðukerfi líkamans. Ég geri það með réttu mataræði. Ég
hef aflað mér mikilla upplýsinga, ekki síst á netinu, og notast meðal
annars við ráð Johanna Budwig, sem var lífefnafræðingur og var sjö
sinnum tilnefnd til nóbelsverðlauna. Hún setti fram merkar kenn-
ingar um lækningamátt rétts mataræðis og hollustu sérstakrar
blöndu af hörfræolíu og mjólkurprótíns, sem ég fer eftir. Ég sagði
lækninum mínum frá henni og hann svaraði: Jóhann minn, það er
svo margt á netinu. Þegar hann sagði þetta vissi ég að ég gæti ekki
notað hann sem ráðgjafa.
Í nútímakrabbameinslækningum er verið að láta fólk ganga í gegn-
um hrikalegar þjáningar. Lyfin eyðileggja mótstöðuaflið sem á að
vera vörn. Er það gáfulegt? Ef þú átt í stríði þá er ekki viturlegt að
byrja á því að afvopna eigin her. Ef gullfiskurinn í búrinu verður
veikur, ferðu þá að fikta við gullfiskinn? Nei, þú athugar hvort vatnið
sé í lagi og hvort ekki þurfi að skipta á því.“
Hvernig er það að standa einn daginn andspænis dauðanum?
„Maður veit að á endanum deyr maður, það er bara ekki sama
hvernig eða hvænær. Ég hef oft hugsað um dauðann. Það er ekki
slæmt að hafa hann sem félaga í lífinu. Það hjálpar manni að lifa í
núinu. En ég ætla mér að lifa lengi enn. Lífið verður betra með aldr-
inum.“
Þú talar um dauðann sem fylgdarmann. Trúirðu á líf eftir dauð-
ann?
„Stundum geri ég það. Á níunda áratugnum rak ég í nokkur ár
Gallery Lækjartorg þar sem ég seldi myndlist og tónlist. Reksturinn
gekk ekki vel og lífið var verulega erfitt. Einn daginn þurfti ég að fara
í aðgerð vegna þess að fjarlægja þurfti góðkynja æxli í nefkoki. Fyrir
svæfinguna leið mér þannig að mér var nokkurn veginn sama þótt ég
vaknaði ekki aftur. Ég var bara feginn að fá hvíld. Aðgerðin gekk vel
og á þessum tíma las ég bók um hinn andlega indverska leiðtoga Sai
Baba sem hafði svo mögnuð áhrif á mig að ég trúði á líf eftir dauðann í
nokkurn tíma á eftir. Núna er ég ekki viss og hver ætti svosem að vera
tilgangurinn með lífi eftir dauðann? En karmalögmálið höfðar til mín
því mér finnst rökrétt að við fæðumst aftur til að takast á við gjörðir
okkar í fyrra lífi.“
Þú ert í baráttu fyrir lífi þínu. Ertu sáttur við að vera í þeirri
stöðu?
„Mér finnst ég mjög vel settur. Manneskjan þarf að takast á við svo
margt í lífi sínu og mér er engin vorkunn. Ég er að glíma við veikindi
eins og svo margir. Þegar ég lít til baka er ég mjög sáttur við minn
feril sem ég vona og vil að verði lengri.“
Morgunblaðið/Golli
„Maður veit að á endanum deyr maður, það er bara
ekki sama hvernig eða hvænær. Ég hef oft hugsað um
dauðann. Það er ekki slæmt að hafa hann sem félaga í
lífinu. Það hjálpar manni að lifa í núinu. En ég ætla mér
að lifa lengi enn. Lífið verður betra með aldrinum.“
Listamaðurinn „Ég er
frekar einrænn maður
sem þarf frið til að
hugsa og velta fyrir sér
hlutunum.“
Fjölskylduspil
á frábæru
tilboði!
Vr. A825 85060692
Fullt verð 5.990 kr.
3.990kr.
auk 1.000 punkta
x2
TI
LB
OÐ