SunnudagsMogginn - 15.11.2009, Blaðsíða 23

15. nóvember 2009 23
það skorti mikið á aðbúnaðinn verður að
reyna allt sem hægt er.“
– Hvernig tekstu á við svona erfið-
leika, svona áföll, þegar þau dynja yfir?
„Á hverjum degi sjáum við sjúklinga
koma mjög seint, of seint, eftir að hafa
verið marga daga heima. Ef þeir hefðu
komið fyrr hefði verið hægt að gera mik-
ið fyrir þá. Svo sér maður að flestum er
hægt að hjálpa og þá er bara að halda
áfram og gleðjast yfir góðum árangri, að
mjög mörgum er hægt að hjálpa.“
– Hugsarðu þá að það sé betra að halda
áfram en að staldra við áföll?
„Já, af því að svo margir þeirra sem fá
hjálp myndu deyja ef við værum ekki til
staðar. Það gefur okkur styrk til að halda
áfram.“
– Hvað með eyðniveiruna?
„Allir sem leggjast inn á sjúkrahúsið
fara í blóðpróf til að athuga hvort þeir
eru með veiruna. Niðurstaðan liggur fyr-
ir strax.“
– Er alnæmi útbreitt í Jinka?
„Ekki eins og annars staðar í Eþíópíu
en það er nú samt algengt.“
Svo er það vatnsskorturinn
Sverrir segir skort á hreinu vatni líka
gera sjúkrastarfið erfitt. Vatnsveita bæj-
arins sé stopul.
„Stundum þurftum við að hætta við
aðgerð af því að það var ekki til vatn. Við
kvörtuðum oft yfir vatnsleysinu og ann-
að slagið komu viðgerðarmenn og gerðu
við bilunina. Þegar við höfðum rennandi
vatn var nauðsynlegt að safna eins miklu
og hægt var til að eiga birgðir ef illa færi.
Það er mjög erfitt að reka sjúkrahús við
vatnsskort.“
– Hversu mikið háði þetta ykkur?
„Það gerðist næstum því í hverri viku
að lokað var fyrir vatnið. En þá áttum
við yfirleitt birgðir.“
– Hvað með tækjabúnaðinn?
„Við erum með tvö röntgentæki. Ann-
að var alltaf í ólagi og þegar hitt bilaði
vorum við kannski tvær til þrjár vikur
án tækis. Rannsóknastofan var sæmilega
útbúin og skurðstofan líka. Við höfðum
svæfingarvélar og annan algengan búnað
á sjúkrastofum. Þetta var búnaður sem
Sverrir fer með stutta
bæn fyrir aðgerð.
Hann er kominn af
miklu trúfólki.
Ljósmóðir heldur á
nýfæddu barni. Spít-
alinn hefur bjargað
hundruðum barna.
var keyptur frá Noregi. Annar búnaður,
svo sem í eldhúsi, var kostaður af eþí-
ópíska ríkinu.“
Sverrir hefur sem fyrr segir áður
starfað í Rúanda og Tansaníu. Hann sá
blaðagreinar um læknaskort í Tansaníu
og ákvað að fara sjálfur. Hann segir
mikið hafa breyst.
„Það hefur orðið mikil breyting síð-
ustu árin. Seinna árið mitt í Tansaníu
fékk ég berkla og þurfti að liggja þrjá
mánuði á sjúkrahúsi í Eþíópíu. Síðan
hefur mikið breyst.
Höfuðborgin, Addis Ababa, er orðin
miklu, miklu stærri. Farsímanotkun er
orðin útbreidd og borgin næstum
óþekkjanleg frá því sem áður var. Það
hefur líka margt breyst á landsbyggð-
inni. Þar er búið að byggja marga
skóla.“
– Hvernig er læknismenntunin?
„Mjög góð. Eþíópískir læknar eiga
auðvelt með að fá vinnu í öðrum lönd-
um. Erlend sjúkrahús vita að þar fara vel
menntaðir læknar. Eþíópía er því í þeirri
erfiðu stöðu að vel menntaðir læknar
fara úr landi.“
– Ætlarðu aftur til Eþíópíu.
„Já, en ekki aleinn. Það er alltof erfitt.
Ef við erum fleiri þá er það allt annað
mál.“
– Hver er núna á vaktinni í Jinka?
„Norskur læknir og kona hans frá Srí
Lanka. Eþíópíski læknirinn er þeim til
aðstoðar.“
– Hvernig eru launin?
„Við sem komum í stuttar afleysingar
fáum engin laun en hins vegar er flug og
uppihald borgað af norsku kristniboða-
samtökunum. Þeir sem starfa þarna
lengi eru með laun en það er mestmegn-
is til að standa undir mat og húsnæði.
Launin eru á engan hátt sambærileg við
það sem gerist heima í Noregi.“
– Láta sjúklingarnir í ljós þakklæti
sitt?
„Já, þeir eru yfirleitt mjög þakklátir.
Það getur verið erfitt að útskýra fyrir
sjúklingum í neyð að það sé mikið að
gera og að þeir þurfi að koma aftur
næsta dag. En það hefur enginn kvart-
að.“