Morgunblaðið - 16.01.2010, Side 39

Minningar 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 2010
✝ Gunnar HallurJakobsson fæddist
á Grenivík 23. ágúst
1934. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 8. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Jakob Gísla-
son skipasmiður frá
Ólafsfirði, f. 27.9.
1907, d. 19.4. 1984, og
Matthildur Stef-
ánsdóttir frá Mið-
görðum á Grenivík, f.
15.11. 1906, d. 4.7.
1978. Þau hófu sinn
búskap á Grenivík en bjuggu lengst
af á Akureyri. Systkini Gunnars eru
1) Sigurlaug Jakobsdóttir, f. 9.8.
1931, 2) Stefán Haukur Jakobsson, f.
31.10. 1932, 3) Jakob Jakobsson, f.
20.4. 1937, d. 26.1. 1963, 4) Friðrikka
Fanney Jakobsdóttir, f. 13.11. 1941,
d. 10.8. 1993, 5) Jóhann Einar Jak-
obsson, f. 13.9. 1952.
Gunnar kvæntist 31.12. 1955 Pál-
ínu Þorgrímsdóttur frá Hofsósi, f.
25.5. 1935. Foreldrar hennar voru
Kristjana Guðrún Tómasdóttir frá
Unadal í Skagafirði, f. 2.12. 1908, d.
21.11. 1975, og Þorgrímur Þorleifs-
son, einnig frá Unadal í Skagafirði,
f. 8.6. 1901, d. 11.5. 1989. Börn
Gunnars og Pálínu eru 1) Hildur
Guðrún Gunnarsdóttir, f. 15.9. 1955,
í sambúð með Ingólfi Benediktssyni,
f. 6.6. 1956. Börn:
Gunnar Már Sigfús-
son, f. 1973, og Yrsa
Pálína Ingólfsdóttir, f.
1991. 2) Gylfi Gunn-
arsson, f. 29.6. 1958.
Börn hans eru Sara
Dögg Gylfadóttir, f.
1976, og Hreinn Gylfa-
son, f. 1979. 3) Halla
Gunnarsdóttir, f. 9.11.
1960. Börn hennar eru
Óðinn Stefánsson, f.
1985, Gunnar Örvar
Stefánsson, f. 1994, og
Matthildur Alice Stef-
ánsdóttir, f. 1995. 4) Harpa Gunn-
arsdóttir, f. 5.7. 1965, gift Sigurði
Arnari Sigurðssyni, f. 9.1. 1964.
Börn þeirra eru Ásta Sigurðardóttir,
f. 1983, Sigurður Aron Sigurðsson, f.
1994, og Viktor Sigurðsson, f. 2002.
Gunnar ólst upp í fjölmennum
systkinahóp á Akureyri. Hann stund-
aði sjómennsku til margra ára allt
frá unglingsaldri. Um árabil vann
Gunnar hjá Fiskverkun KEA og hjá
Slippstöðinni á Akureyri vann hann
sem verkstjóri og þar lauk hann
sinni starfsævi. Gunnar og Pálína
hófu sinn búskap á Akureyri og
bjuggu þar nær allan sinn búskap en
síðustu fimm árin bjuggu þau í Hafn-
arfirði.
Útför Gunnars fór fram frá Garða-
kirkju föstudaginn 15. janúar sl. 13.
Elsku pabbi.
Þín er sárt saknað. Á þriðjudaginn
fengum við að vita að þú værir kom-
inn með krabbamein og á föstudegi
varstu farinn frá okkur. Það má
næstum því segja að þú hafir lifað líf-
inu allt til enda. Því inn á sjúkrahús
vildirðu ekki fara fyrr en að varst bú-
inn að sjá Akureyri spila á móti
Haukum í handbolta. Vinnusemi,
dugnaður og harka voru þín einkenni
alla tíð frá því ég man eftir mér.
Áhugamálunum gastu ekki leynt, því
þau áttu hug þinn allan, handbolti og
fótbolti voru þar efst á blaði.
Hestamennskunni má heldur ekki
gleyma, í hesthúsinu gast þú verið
heilu og hálfu dagana. Ekki man ég
hvað ferðirnar voru margar sem
mamma sendi mig upp í hesthús til
að gá að þér, hvort ekki væri allt í
lagi þar, hvorki hafðir þú skilað þér
heim í hádegis- né kvöldmat, jú alltaf
var allt í lagi, þú gleymdir bara stað
og stund, þurftir alltaf að hafa allt
tipp-topp í hesthúsinu, enda fékkstu
viðurkenningu, man ég var, 2 ár í röð
fyrir þrifalegasta og fallegasta hest-
húsið í hverfinu.
Afa-hlutverkið klikkaði heldur
ekki frekar en annað, þú hafðir svo
gaman af barnabörnunum þínum og
ekki síður barnabarnabörnunum. Þú
mættir á alla leiki þegar börnin mín
voru að keppa, bæði í handbolta og
fótbolta, alltaf var afi mættur.
Abbi (afi) eins og þú kallaðir þig
oft sjálfur. Aldrei munum við gleyma
þér, börnin mín Óðinn, Gunnar Örv-
ar og Matthildur Alice, munu að ei-
lífu geyma þig í hjarta sínu og minn-
ast þín alla ævi.
Far þú í friði.
Guð blessi þig og varðveiti.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Halla Gunnarsdóttir og börn.
Það eru um 30 ár síðan ég kynntist
Gunnari Jakobssyni þegar ég sem
táningur fór að slá mér upp með
Hörpu, yngstu dóttur þeirra hjóna
Gunnars og Pálu á Akureyri. Gunnar
kom mér strax fyrir sjónir sem ein-
stakur maður. Hann var harðdugleg-
ur og vann alltaf langan vinnudag til
að geta séð fjölskyldu sinni farborða
af þeim myndarskap sem einkenndi
heimili Gunnars og Pálu. Lengstum
vann hann hjá Slippstöðinni á Ak-
ureyri og stundaði einnig útgerð á
trillu sem hann átti.
Hann var mikið náttúrubarn og
elskaði að vera úti í náttúrunni,
hvort sem það var að ganga til
rjúpna, ganga til fjalla til að tína ber,
stunda sjómennsku á trillunni sinni
eða sinna hestunum sem hann hafði
sérstakan áhuga á. Gunnar var fram-
úrskarandi hestamaður og átti hesta
sem unnu til verðlauna á mótum
hestamanna.
Hann var mjög léttur í lundu,
hafði mikinn húmor og skapgerð
hans var þannig að hann vildi aldrei
eiga í deilum við nokkurn mann.
Hann var alltaf maður sátta. Þrátt
fyrir þetta var hann mjög ákveðinn
og kappsfullur. Gunnar hafði sér-
stakan áhuga á öllum íþróttum, hann
hafði á þeim sterkar skoðanir og það
var sérstaklega gaman að ræða þau
málefni þegar við hittumst.
Nú seinni árin þegar veikindi fóru
að gera vart við sig breyttist líf hans
töluvert. Gunnar glímdi hins vegar
við þá erfiðleika af sama kraftinum
og æðruleysinu sem einkenndi allt
hans líf. Hann vildi halda áfram að
lifa eftir sínu höfði og gera þá hluti
sem hann hafði yndi af, þangað til
kraftarnir leyfðu ekki meira. Það
gerði hann og andaðist svo eftir
stutta sjúkralegu. Þessi leið Gunnars
við að berjast við veikindi sín sýnir
óbilandi kjark og mannlega reisn. Af
því geta allir lært.
Guð blessi Gunnar Jakobsson.
Far þú í friði, kæri vinur.
Þinn tengdasonur,
Sigurður Arnar Sigurðsson.
Mig langar að minnast elsku afa
míns sem nú er látinn. Ég er skírður
eftir honum og ólst upp hjá honum
og ömmu og finnst ég mikið frekar
vera sonur hans en afabarn. Þegar
ég hugsa um afa þá er það alveg eins
og ég mun minnast hans en í mínum
augum var hann svona tímalaus því
þótt veikindin hafi sett sín mörk á
hann þá einhvern veginn var hann
yfir þau hafin. Þeir sem þekkja hann
vita að hann barmaði sér aldrei og ég
upplifði hann ekki svona veikan eins
og hann var því hann var alltaf fínn,
eins og hann sagði alltaf ef ég spurði
hvernig hann hefði það. En auðvitað
hafði hann það ekki fínt og þegar
Halla sagði mér að hann hefði sagt
við sig að sér liði ekki vel nokkrum
dögum áður en hann lést þá fékk ég
hnút í magann og ég vissi að nú væri
eitthvað mikið að fyrst afi hafði sagt
að hann væri ekki fínn.
Ég er svo ótrúlega þakklátur og
glaður yfir þeim tíma sem hann átti
með tvíburunum. Afi og Regin voru
svona eins og ég ímynda mér að
hann og ég höfum verið á sínum tíma
þegar ég kom í heiminn og var inni á
heimilinu með mömmu. Þeirra sam-
band var einstakt og þeir leituðu jafn
mikið hvor í annan og gáfu hvor öðr-
um gleði og ást. Hann var strákurinn
hans. Eins og ég.
Afi og ég máluðum húsið mitt að
utan fyrir tveimur sumrum og ég
hugsa oft um það. Hversu gaman
mér þótti að gera það með honum og
hvernig Sara einhvern veginn kynnt-
ist afa svona eins og ég þekki hann á
þessum tíma.
Það var heitt í veðri og við því létt-
klæddir og afi var að mála niðri en
ég, uppi á 4 metra háum palli, efri
hlutann. Amma hafði gefið honum
mjög skýr skilaboð um að hann færi
ekki upp í stiga eða á pallinn þar sem
jafnvægið var ekki eins gott og það
var. Ég þurfti að bregða mér frá og
afi var því skilinn eftir við málning-
arstörfin á meðan og ætlaði hann að
gera smá meira og segja það gott.
Eftir nokkrar mínútur kom Lana
dóttir okkar til Söru og fór að segja
henni hversu duglegur afi væri að
mála svona hátt uppi og að hann væri
sko ekki lofthræddur. Sara leit út um
gluggann og sá þá afa hanga hálfan
fram af 4 metra málningarpallinum á
annarri hendi og mála með hinni
húsið eins og ekkert væri sjálfsagð-
ara. Svona minnist ég afa. Honum
fannst hann geta gert allt það sem
hann hafði gert alla sína ævi og
þannig var það og það gerði hann.
Ég veit að ég hef þennan sama eig-
inleika frá þér og ég ætla að fullnýta
hann alla mína ævi og ég met hann
og ég mun sakna þín.
Hvíl í friði.
Gunnar Már, Sara, Tristan,
Lana, Regin og Lea.
Vegna mistaka í vinnslu birtist
röng mynd með minningargreinum
um Gunnar Hall Jakobsson í gær,
föstudaginn 15. janúar. Greinar um
Gunnar Hall eru því birtar aftur í
dag með réttri mynd.
Hlutaðeigendur er beðnir velvirð-
ingar á mistökunum.
Gunnar Hallur
Jakobsson
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is – smella á reitinn Senda efni
til Morgunblaðsins – þá birtist val-
kosturinn Minningargreinar ásamt
frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minning-
argrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Greinar, sem berast eftir að útför
hefur farið fram, eftir tiltekinn skila-
frests eða ef útförin hefur verið gerð
í kyrrþey, eru birtar á vefnum,
www.mbl.is/minningar. Æviágrip
með þeim greinum verður birt í
blaðinu og vísað í greinar á vefnum.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að
senda lengri grein. Engin lengd-
armörk eru á greinum sem birtast á
vefnum. Hægt er að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15
línur. Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram
upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og
hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar
mega einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og börn.
Ætlast er til að þetta komi aðeins
fram í formálanum, sem er feitletr-
aður, en ekki í minningargreinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á netfangið
minning@mbl.is og láta umsjón-
armenn minningargreina vita.
Minningargreinar
Hún móðursystir
mín var aldrei kölluð
annað en Erna systir
á æskuheimili mínu en
hún og móðir mín voru nánar systur
og vinkonur. Þær töluðu saman dag-
lega og vissu flest um hagi hvor ann-
arrar, barnanna og síðar barna-
barna og barnabarnabarna.
Stundum fannst manni nú nóg um.
Þær voru fjórar systurnar frá Suð-
ureyri við Tálknafjörð. Gerða og
móðir mín sjá nú á eftir annarri
systur, en Magga, elst þeirra,
kvaddi fyrir mörgum árum. Við
systrabörnin nutum þess að mikill
samgangur var á milli þeirra allra
og nú þegar við erum flest komin á
miðjan aldur skynja ég glöggt að
það voru systurnar fjórar og allur
þessi dásamlegi frændgarður sem
átti stóran þátt í að gera bernskuna
eftirminnilega, ljúfa og umfram allt
skemmtilega. Ég og Maggý dóttir
Ernu erum jafnöldrur og vorum
heimagangar á heimilum hvor ann-
arrar. Þá var iðulega gist og þótti
lítið tiltökumál að bæta einum
krakka við. Það skipti svo sem ekki
máli krakki hvaða systur það var.
Ég minnist margra stunda þar sem
þær systurnar hittust með krakka-
skarann. Eitt tilefnið var t.d. að
sauma föt á okkur börnin. Erna var
listræn og oft talaði mamma um það
með aðdáun hvað hún væri nú flink í
höndunum hún Erna systir. Og svo
var skipst á sauma- og prjónaupp-
skriftum. Á síðari árum málaði hún
líka á postulín.
Það sem einkenndi Ernu var eðl-
islæg kímnigáfa sem gerði það að
verkum að hún gat oftast séð
spaugilegu hliðar lífsins. Erna var
líka mikill fagurkeri og oft höfum
við í gegnum tíðina dáðst að pallíett-
unum hennar og öllu skartinu. Há-
mark gleðinnar á bernskuárunum
var þegar við systradæturnar laum-
uðumst í skápinn hjá Ernu og
klæddum okkur upp.
Það eru fallegar minningar sem
ég á um samskipti móður minnar og
Ernu á efri árum þeirra. Ég varð oft
vitni að því þegar þær fengu sér eft-
irmiðdagslúr í hjónarúminu saman,
stungu saman nefjum, slúðruðu svo-
lítið og rifjuðu upp gamlar minn-
ingar. Ein af dýrmætustu minning-
unum sem ég á um Ernu á síðari
árum er þegar við frænkurnar,
Erna, Maggý, móðir mín og ég fór-
um saman á æskuslóðir þeirra
Erna R. Jónsdóttir
✝ Erna Rafn Jóns-dóttir fæddist 24.
desember 1925 á Suð-
ureyri í Tálknafirði.
Hún andaðist á
Hrafnistu í Reykjavík
9. janúar síðastliðinn.
Útför Ernu fór
fram frá Áskirkju
föstudaginn 15. jan-
úar 2010.
systra í Tálknafirði. Á
leið okkar vestur
stoppuðum við í
Stykkishólmi og feng-
um okkur kaffisopa og
þar sem við vorum að
fara aftur í bílinn var
móðir mín horfin. Við
leituðum um allt og
loks komum við auga
á eldri dömu sem
minnti á móður mína í
aftursæti ókunnugs
bíls sem líktist okkar.
Á sama augnabliki
kom hún auga á okk-
ur, stakk hausnum út um bílglugg-
ann og sagði: „Ó, er nú Erna systir
týnd.“ Erna sat aftur á móti hin
drýgsta og beið okkar og fannst það
ómetanlegt að Sillý systir hefði
týnst en ekki hún. Ferðinni var síð-
an heitið í ferjuna Baldur en þær
systur ætluðu varla að komast þang-
að fyrir hlátri og þær hlógu yfir all-
an Breiðafjörð í eina þrjá tíma.
Skemmtunin hélt síðan áfram alla
ferðina og var ómetanlegt að hlusta
á þær rifja upp bernskuminningarn-
ar frá Suðureyri og allt mundu þær.
Minning Ernu lifir og veitir okkur
ómælda gleði.
Elsku Maggý, Haddi, Edda og
fjölskyldur. Innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðrún (Gunna) frænka.
Góði Jesú læknir lýða,
líkna mér sem flý til þín
þjáning ber ég þunga og stríða
þreytt er líf og sálin mín.
Sjá mitt tekur þol að þverra
þú mér hjálpa góði herra.
Mín svo dvíni meinin vönd
milda þína rétt mér hönd.
(Brandur Ögmundsson.)
Nú er komið að kveðjustund. Vin-
átta okkar Ernu spannar yfir 50 ára
tímabil. Kynni okkar hófust í
Hlunnó og hafa haldist síðan. Gerð-
um við margt skemmtilegt saman,
meðal annars var farið í útilegur
þegar börnin voru ung og minnast
þau þessara skemmtilegu ferða enn
þann dag í dag. Einnig stóðum við
fyrir árshátíðum og var allt
skemmtiefni heimatilbúið. Mættu
þar oft um 100 manns, vinir og
kunningjar. Einnig var farið utan í
nokkur skipti. Eigum við ógleyman-
legar minningar, sem við og börnin
okkar þökkum nú af alhug.
Lifðu sæl á lífsins vegi
ljúfur drottinn fylgi þér.
Frelsarinn þig faðma megi
fögnum því sem liðið er.
(Ólöf Kristjánsdóttir)
Við vottum börnum hennar,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð.
F.h. hópsins úr Hlunnavogi,
Sigríður Þorsteinsdóttir.
✝
Hjartans þakkir færum við öllum þeim sem sýndu
okkur samúð og vinarhug vegna andláts og útfarar
HRAFNS SÆMUNDSSONAR.
Stuðningur ykkar er mikils virði.
Ester Hulda Tyrfingsdóttir,
Agnes Huld Hrafnsdóttir, Páll Breiðfjörð Pálsson,
Hulda María Hrafnsdóttir, Björn Hersteinn Herbertsson,
Berglind Hrönn Hrafnsdóttir, Ólafur Vignir Björnsson,
Eva María, Viktor Hrafn, Páll Elvar, Sindri Freyr,
Hrafnhildur, Zophanías, Ester Hulda,
Fjölnir Þór og Alma Júlía.