Morgunblaðið - 16.01.2010, Blaðsíða 41

Minningar 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 2010
Er ég hugsa um
Dóru Hjörleifsdóttur
koma aftur og aftur
sömu orðin í huga
minn. Vinnusemi, vandvirkni og
heiðarleiki. Í fari hennar mátti
glögglega finna fyrir þessum góðu
gildum.
Dóra var elst þriggja systkina og í
frásögnum hennar frá æskuárunum
kom fram að snemma vildi hún taka
þátt í heimilishaldi og bústörfum og
þannig létta undir með foreldrum
sínum eins og hún gat. Þar sem móð-
ir hennar var ekki líkamlega sterk til
heilsu auk þess sem faðir hennar bjó
lengst ævi sinnar við mjög skerta
sjón, jók það á vilja dótturinnar að
reynast þeim hjálparhella. Þegar
Dóra minntist þessara tíma og at-
vika úr uppvextinum, mátti vel
merkja hversu góður leiðbeinandi
móðir hennar var. Vandvirkni og
trúmennska skyldi höfð að leiðar-
ljósi.
Dóra flutti að Fagradal í Vopna-
firði, þar sem hún bjó ásamt manni
sínum, Guðna M. Einarssyni, um
nokkurra ára skeið. Örlögin höguðu
því svo að leiðir þeirra skildi og Dóra
flutti aftur suður, ásamt tveim ung-
um sonum. Án þess að vita hvað tæki
við snerust málin svo að aftur flutti
hún heim að Unnarholtskoti inn á
heimili foreldranna, þar voru þau öll
velkomin. Þar hóf hún síðan aftur
búskap með þeim í sambýli við mág-
konu sína og bróður, Helgu og Gísla.
Allt þetta fólk var móðurinni ómet-
anleg hjálp við uppeldi drengjanna,
hún minntist þess oft í þakklæti.
Dóra fór ekki alltaf troðnar slóðir
hún var sjálfstæð í hugsun og atferli.
Til fróðleiks má geta þess að hún var
fyrsta konan sem fékk ökuréttindi í
Hrunamannahreppi.
Ég kynntist Dóru fyrir fjörutíu ár-
um þegar ég varð nágranni hennar.
Saman vorum við í saumaklúbbi, þar
viðgengust engin kynslóðabil, allar
nýjar konur í nágrenninu boðnar vel-
komnar. Í klúbbnum okkar var sjald-
an setið auðum höndum, ég minnist
Dóru koma með bunka af vélprjón-
uðum fatnaði til að sauma saman og
ganga frá, eins og henni einni var
lagið. Seinna þegar tími til tóm-
stunda varð meiri varð handverkið
stórkostlegra, hekluðu milliverkin
hennar Dóru úr fínasta heklugarni
verða öllum minnisstæð og margir
fengu að njóta og læra réttu hand-
tökin og aðferðirnar. En það var
fleira en handverkið sem var Dóru
hugleikið en hún var mikil ræktunar-
kona sem nýttist henni vel í bú-
skapnum. Í seinni tíð breytti hún
umhverfinu í kringum bæinn sinn, í
skjólsælan skógarreit. Sökum
heilsubrests var hún ekki lengur fær
um að búa ein í Unnarholtskoti. Það
hafa verið henni þung spor að yfir-
gefa þann stað sem hún unni svo
heitt. Hún flutti í íbúð aldraðra að
Heimalandi á Flúðum og naut þess
að koma heim, og dvelja með fjöl-
skyldunni þegar tækifæri gafst.
Síðustu misseri dvaldi hún svo á
Dvalarheimili aldraðra að Blesastöð-
um þar sem hún naut góðrar umönn-
unar.
Að leiðarlokum vil ég þakka kærri
vinkonu fyrir gæði hennar og hlýju í
minn garð frá okkar fyrstu kynnum.
Hún kvaddi þetta jarðneska líf
þegar vetrarperlan skein og lýsti
skærast í kristnum heimi á sjálfa
jólanóttina.
Aðstandendum öllum sendum við
hjónin innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Dóru í Unn-
arholtskoti.
Guðbjörg Björgvinsdóttir.
✝ Dóra Hjörleifs-dóttir fæddist í
Unnarholtskoti 12.
september 1921. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnum Suðurlands
föstudaginn 25. des-
ember sl.
Dóra var jarð-
sungin frá Hruna-
kirkju 9. janúar sl.
Dóru kynntist ég
fyrst á heimili systur
hennar og mágs, Völu
og Kjartans heitins
Skúlasonar, fyrir
nærri 30 árum, þar
sem ég hafði hreiðrað
um mig í hlýjunni sem
frá þeim stafaði. Alveg
frá upphafi líkaði mér
vel við Dóru. Hún var
sérstakrar gerðar, fór
ekki troðnar slóðir,
var n.k. salt jarðar; Ís-
lands þúsund ár.
Hún var alin upp í
Unnarholtskoti í Hreppunum, þar
sem hún bjó lengst af, og þeim stað
var hún bundin órofaböndum þar til
yfir lauk. Svo mikil var tryggðin að
þegar hún var komin til dvalar á
Blesastöðum á Skeiðum talaði hún
um að Vörðufellið snéri nú vitlaust
við sér. Dóra undi sér best við allt
það sem snéri að ræktun og viðhaldi í
Unnarholtskoti. Henni var mjög í
mun að halda við húsi og jörð. Eftir
að ég kynntist henni leyfðu kraftar
ekki mikið umfram vinnu í garðinum
við húsið, en um hann var vel hugsað,
raunar svo, að af bar, svo vel og
snyrtilega var viðjan klippt og grasið
slegið. Auk þess var hún með gróð-
urhús, grænmetisgarð og stóran
kartöflugarð þar sem hún ræktaði
„Helguna“, kartöfluafbrigði sem
móðir hennar hafði ræktað og er við
hana kennt. Einnig gerði hún þó
nokkuð af því að vinna gæsadún úr
fiðri sem henni lagðist til eftir gæsa-
skytterí sona hennar. Úr því urðu til
úrvals gæsadúnssængur, sem marg-
ir fengu að njóta, jafnt skyldir sem
óskyldir. Oft fylgdu svo með sæng-
urföt með hekluðu milliverki, allt
unnið af Dóru. Þegar Dóra kom í
kaupstað á haustin fylgdu gjarnan
með pinklar, sem í var eitthvað af því
sem hún hafði ræktað eða unnið í
höndunum; pinklar sem ætlaðir voru
ýmsum sem Dóra taldi ástæðu til að
gauka einhverju góðu að. En þau
góðverk voru aldrei borin á torg og
raunar væri það sennilega ekki á
færi nokkurs manns að rekja lista
þeirra sem þar nutu. Við fjölskyldan
vorum í hópi þeirra sem nutu rausn-
ar Dóru, hingað bárust gjarnan
sendingar af grænmeti og kart-
öflum. Ekki taldi hún að fyrir eitt-
hvað væri að þakka.
Ýmsum þykja jarðskjálftar nokk-
urt tiltökumál. Þegar skjálftinn 17.
júní árið 2000 reið yfir og þjóðin fór á
taugum, var Dóra að sýsla úti í garði.
Ekki datt henni í hug að leita frétta
af ósköpunum í gegnum öldur ljós-
vakans; jarðskjálfti sem ríður yfir er
skjótt liðin tíð. Og gamla konan hélt
áfram að hlúa að sínum gróðri eins
og þessi þjóð hefur gert í þúsund ár.
Að lokum votta ég sonum Dóru og
fjölskyldum þeirra samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Ingibjörg Ólafsdóttir.
Dóra
Hjörleifsdóttir
Minningar á mbl.is
Ágúst Hilmar
Þorbjörnsson
Höfundur: Bergþóra Krist-
jánsdóttir
Ingunn Anna Hermannsdóttir
Höfundar: Ingunn Anna og
Guðný Ragna Ragnarsdætur
Klara Kristinsdóttir
Höfundar: Þorsteinn Kjart-
ansson
Klara Lind Þorsteinsdóttir
Sandra Lind
Pétursdóttir
Höfundur: Sesselja
Sigurðardóttir
Lárus Þórarinsson
Höfundur: Ásgeir Pálsson
Meira: mbl.is/minningar
✝ Sandra LindPétursdóttir
fæddist á Ak-
ureyri 4. júní
1984. Hún lést
þann 10. júní
2009. Sandra var
dóttir hjónanna
Eyglóar S.
Tryggvadóttur og
Péturs St. Hallgrímssonar. Hún átti
eina yngri systur, Sunnu Lind Péturs-
dóttur og uppeldissystur og frænku
sem bjó hjá fjölskyldunni um hríð,
Kristínu Rósu Jóhannsdóttur. Sandra
Lind var að ljúka námi á Listabraut
Verkmenntaskólans á Akureyri er hún
lést.
Útför Söndru Lindar fór fram frá
Akureyrarkirkju 22. júní 2009.
Meira: mbl.is/minningar
Sandra
Lind
Pétursdóttir
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR STEFÁNSDÓTTUR
frá Hofi í Öræfum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks HSSA á Höfn fyrir
góða umönnun.
Gunnar Páll Bjarnason, Ingibjörg Ingimundardóttir,
Sigurjón Arnar Bjarnason,
Unnur Bjarnadóttir,
Jón Sigurbergur Bjarnason, Áslaug Guðmundsdóttir,
Stefán Bjarnason, Margrét Guðbrandsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
ÓLAFS BENÓNÝS GUÐBJARTSSONAR,
Mánagötu 27,
Grindavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæsludeildar
Landspítalans í Fossvogi fyrir frábæra umönnun og
hlýhug í okkar garð
Guð blessi ykkur öll.
Anna M. Kjartansdóttir,
Heiðbjört Ólafsdóttir, Páll Ólafsson,
Ómar Davíð Ólafsson, Berglind Benónýsdóttir,
Alda, Anna Dís, Harpa Lind, Ólafur Reynir og Bríet María.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, kær vinur, afi og langafi,
EGGERT STEINSEN
verkfræðingur,
Vogatungu 55,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum við Hringbraut að morgni
föstudagsins 15. janúar.
Útförin verður auglýst síðar.
Steinunn Steinsen,
Rúnar Steinsen, Guðrún Guðmundsdóttir,
Steinn Steinsen, Ásta María Björnsdóttir,
Anna Steinsen, Sigurður Már Einarsson,
Ragnheiður Steinsen, Steinþór Hlöðversson,
Brynja Sigurðardóttir, Sverrir Andreassen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þórður gerðist
ungur skáti á Akur-
eyri undir stjórn hins
mikilhæfa skátafor-
ingja Tryggva Þorsteinssonar.
Þórður lærði þar margt í skáta-
fræðum, sem hann nýtti sér seinna
þegar hann tók við foringjastörf-
um. Fyrst var hann skátaforingi á
Akureyri en síðan á Skagaströnd
þar sem hann stofnaði skátafélag.
Þar starfaði hann af atorku og
samviskusemi um langa hríð.
Þórður lagði sig fram um að að-
stoða skáta og fylgdist vel með
hvernig þeim vegnaði í lífinu.
Þegar Þórður missti sjón flutti
hann til Reykjavíkur og fór að
starfa með Blindrafélaginu í fjöl-
þættu starfi þess. Þar var hann
hrókur alls fagnaðar enda kunni
hann ótal kvæði sem hann fór með
utanbókar, t.d. „Kirkja, fyrirfinnst
engin“ eftir Davíð Stefánsson.
Ég átti því láni að fagna að
kynnast Þórði betur þegar við hitt-
umst vikulega á fundum á vegum
Blindrafélagsins. Þórður var vel
gerður og var hann vinmargur,
enda opinn í samskiptum við fólk.
Nú er skarð fyrir skildi á þriðju-
dagsfundum Blindrafélagsins þeg-
ar Doddi er farinn heim eins og
við skátar segjum.
Ég votta aðstandendum Þórðar,
vinar míns, innilegustu samúðar-
kveðjur.
Páll Gíslason, læknir.
Í minningu Þórðar Jónssonar, er
lést á jóladagsmorgun 2009.
Í hvítbúnu rúmi liggur gildis-
skátinn og vinur okkar Þórður
Jónsson. Úti er skammdegi og
myrkur, borgin er skreytt ljósum
jólanna, það er jóladagur, dagur
friðar, gleði, vináttu og samhugar,
dagur fjölskyldunnar. Á þessum
degi árs, fremur en nokkurn ann-
an dag ársins, er minningin um
son guðs okkur næst. Yfir hvítfölri
ásýnd Þórðar hvílir friður dauð-
ans, hann Þórður okkar er „farinn
heim“.
Þórður er fæddur og uppalinn á
Akureyri og gerðist snemma skáti,
var einn af skáta-drengjunum
hans Tryggva Þorsteinssonar. Síð-
ar hélt Þórður suður til Reykjavík-
ur og nam þar vélsmíði. Hann var
lengi vélstjóri á togurum frá Ak-
ureyri, Reykjavík og Skagaströnd,
þar sem hann vann ötult skáta-
starf. Einnig dvaldist hann um
árabil í Svíþjóð og lét ávallt vel af
Þórður Jónsson
✝ Þórður Jónssonfæddist á Þverá í
Svarfaðardal 26.
október 1918. Hann
lést á Landspít-
alanum 25. desember
síðastliðinn.
Útför Þórðar fór
fram frá Áskirkju
föstudaginn 15. jan-
úar 2010.
tíma sínum þar.
Þórður var einlægur
skáti fram á síðasta
dag, fáu unni hann
meira en skátastarf-
inu. Að því vann
hann með elju og af
fórnfúsri gleði. Ein-
kunnarorð skátans
„Eitt sinn skáti,
ávallt skáti“ réðu lífs-
viðhorfi hans. Hann
sótti gildisfundi og
tók þátt í ferðum á
þess vegum, þótt
heilsan væri slæm,
sjón að mestu farin og heyrn léleg;
sagði jafnan glaður í bragði: „Það
er svo gaman að vera með ykkur,
elskurnar mínar, að ég vil njóta
þess til hins ítrasta“.
Nærtækasta dæmið um stað-
festu hans er frá sl. vori að hann
fór einn Reykjavíkurgildisskáta á
Landsþing norður á Akureyri með
Keflavíkurgildinu. Ferðalangarnir
hrepptu aftakaveður á leiðinni yfir
Holtavörðuheiðina og lenti rútan
með þá utan vegar. Þórður lét sem
ekkert væri og hélt ferðinni áfram
glaður í skapi.
Þórður gerðist félagi í St.
Georgsgildinu í Reykjavík upp úr
1980 og var þar tryggur félagi allt
til dauðadags. Þórður var ljóðelsk-
ur mjög, sérstaklega þótti honum
vænt um ljóðskáldið góða, Davíð
Stefánsson. Þórður kunni utanað
langa ljóðabálka eftir Davíð og fór
með þá af munni fram við fjölmörg
tækifæri, öllum sem á hlýddu til
mikillar ánægju.
Þú lætur eftir þig fleira en fjöl-
breytt og gott lífsverk, marga
góða vini og ljúfar minningar,
Þórður vinurinn kæri. Þú lætur
eftir þig tvö vel menntuð, góð og
gjörvuleg börn, dótturina Mar-
gréti og soninn Berg. Börnum þín-
um báðum, sem og barnabörnum
þínum, unnir þú heitt og innilega
og gafst mikið. Í börnum þínum og
afkomendum þeirra, mun andi
þinn til eilífðar lifa.
Börnum Þórðar og öllum ætt-
mennum færi ég samúðarkveðjur
og þakkir okkar allra, sem áttum
þess kost að starfa með og kynn-
ast Þórði. Þegar sorgin nístir
fjötrum sínum um hjartað, þá
munið ávallt að Jesús sagði:
Því svo elskaði Guð heiminn að hann
gaf einkason sinn til þess að hver sem
á hann trúir glatist ekki heldur hafi ei-
líft líf.
(Jóhannes 3:16)
Af kaleik sorgarinnar verða allir
þeir sem lífinu lifa einhvern tíma
að bergja. Án dauða er ekkert líf.
Ég minni á að Guð er með okkur
öllum í gleði sem í sorg. Reynið að
muna þennan sannleik, er sorgin
nístir hjörtu ykkar sem mest.
Með innilegum skátakveðjum
frá St. Geotgs gildinu í Reykjavík
og gildisskátum alls staðar.
Einar Tjörvi Elíasson,
Gildismeistari St. Georgsgild-
isins í Reykjavík