Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 5

KYNJALYFIÐ.
131
»Hefir soldánínn látið í Ijós tilhneigingu
til þess að taka kristna trú ?« spurði Ríkarður,
»því ef svo væri, þá verð eg að viðurkenna,
að engum þjóðhöfðinga á jarðríki vildi eg frem-
ur gefa hönd frænku minnar — jafnvel' systur
minnar — en einmitt hinum göfuga Saladín
— já, jafnvel þótt annar legði krónu og veld-
issprota fýrir fætur hennar og Saladín hefði
ekki annað að bjóða en sverðið sitt góða og
þaðan af betra hjarta.*
s>Saladín hefir hlýtt á kristnu kennifeðurna
vora,« svaraði biskupinn og fór undan í flæm-
ingi. »Og vegna þess, að hann er þolinmóð-
ur áheyrandi, og ber fram mótbárur sínar með
stillingu, fer varla hjá því, að honum verði
bjargað eins og brandi úr eldi. Þróttur sann-
leikans er mikiil, og hann sigrar að lokum.
Einsetumaðurinn í Engaddi hefir látið orð falla
um það — og orð hans falla aldrei til jarðar,
án þess að þau beri ávöxt. — að köllun Sara-
ceanna og annara heiðingja sé í aðsigi, og
hann álítur þessa hjúskapar-ráðstöfun vera fyrir-
boða þess. Hann rannsakar gang stjarnanna, og
lifir lífi sínu í óbygðum, þar sem hinir helgu
menn héldu til áður, og þjáir líkama sinn þár,
og andi spámannsins er yfir honum.*
Ríkarður konungur hlýddi á ræðu biskups-
ins. Hann lét brýrnar síga og svipurinn varð
þungbúinn.
»Eg veit ekki hvað fer að mér,« ansaði
hann, »en mér virðist, sem þessir höfðingjar
krossfaranna hafi með hálfvelgju-ráðum sínum
leitt einnig yfir mig einskonar andlega svefn-
sýki. Sú var tíðin, að eg mundi hafa slegið
þann leikmann til jarðar, sem hefði vogað að
stinga upp á slíkum tengdum, — og ef klerk-
ur hefði stungið upp á því við mig, mundi eg
hafa hrækt í andlit honum og nefnt hann villu-
trúarmann og heiðinn prest. En nú — nú hef-
ir tillaga þessi engan óþægilegan hreim í
eyrum mér. Eða því ætti eg ekki að leita
bandalags við hraustan, réttlátan og göfugan
Saracea, sem elskar og virðir knáan fjandmann
eins og hann væri vinur hans, á sama tíma og
höfðingjar kristninnar svíkja hvor annan og
hlaupa frá helgum málefnum Drottins og ridd-
araskaparins. En eg skal reyna að efla þolin-
mæði mína, og hugsa ekki til þeirra. Einungis
verð eg að gera énnþá eina tilraun til þess,
að láta þá halda hópinn, og mishepnist mér
það — jæja, erkibiskup, þá getum við talast
við aftur. En sem stendur hvorki hafna eg né
felst á tillögu þína. Og Iátum oss nú fara,
tíminn er kominn til þess að ganga á ráðstefn-
una. Rú segir, að Ríkarður sé uppstökkur og
mikillátur. Eg skal sýna þér. hann getur verið
bljúgur eins og Gyvaljurtin, *) sem hann dregur
auknefni sitt af.«
Konungur færði sig nú í dökkan og óbrot-
inn kufl og brá yfir sig kápu, og bar ekkert
vott um konungstign' hans annað en gullhring-
ur, sem hann setti á höfuð sér. Og nú flýtti
hann tör sinni ásamt erkibiskupnum til ráðs-
ins, sem einungis beið þeirra til þess að byrja
samningagerðina.
Samkomusalur ráðsins var afarstórt tjald, og
blakti stóri krossfáninn á stafnstöng þess, en
annar minni fáni blakti þar einnig, og var
dregið á hann konumynd með flaxandi hár og
óreiðu í klæðnaði. Pessi mynd átti að tákna
eymd og einstæðingsskap kirkjunnar í Jórsöl-
um, og latneska áritunin þýddi: »Gleymdu
ekki hörmum brúður þinnar.® Verðir öftruðu
forvitnum áhorfendum að nálgast tjaldið, þvt
að ræður og ráðagerðir vildu tíðum verða um
of háværar þar inni.
Og þarna voru nú höfðingjar krossfaranna
saman komnir. Þeir höfðu beðið Ríkarðar um
stund, og óvinir hans notuðu tímann til þess
að ófrægja hann. Sögur höfðu verið sagðar
um dramb hans og óráðþægni, og auk heldur
það, að hann iéti nú bíða eftir sér, var notað
sem sönnun þess. Peir styrktu hver annan í
þessu efni, og bjuggu til úlfalda úr mýflugum
hvað snertir smá skapraunirnar, sem þeir höfðu
orðið fyrir af honum. Ef til vill hafa þessir
menn beitt þannig ráðum sínum vegna þess,
*) Gyvaljurt þýðir Ijónslöpp.
17'