Nýjar kvöldvökur - 01.09.1918, Qupperneq 6

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að þeir vissu að undir niðri báru þeir djúpa,
en óviljandi lotningu fyrir Ríkarði Englakon-
ungi, og sem þeir með þessu móti reyndu að
berja niður hver hjá öðrum.
Þeir höfðu því komið sér saman um að
sýna honum engin virðingarmerki, þegar hann
kæmi, aðeins þau, sem almenn kurteisisskylda
bauð. En þégar þeim varð litið á þessa göf-
ugmannlegu framgöngu, þessa tignu ásýnd.
augun, sem skáldin höfðu nefnt skínandi stjörn-
ur sigurins,« — og þegar allar endurminning-
arnar um hreystiverk hans og sigurvinninga
runnu í hug þeirra, þá stóðu þeir allir upp
þrátt fyrir alt. Jafnvel hinn öfundsjúki Frakka-
konungur og mjög svo móðgaði heftogi Aust-
urríkis stóðu báðir upp eins og eftir einu boði,
og allir kölluðu þeir einum róm: »Guð varð-
veiti Ríkarð Englakonung! Lengi lifi hið hrausta
ljónshjarta!«
Og með ásjónu svo bjarta og hýra eins
og sumarsólin, þegar hún rís úr djúpinu, þakk-
aði Ríkarður hyllinguna, og óskaði sjálfum sér
til hamingju með, að hann stóð nú aftur mitt
á meðal hinna hágöfgu krossbræðra sinna.
Hann sneri sér að samherjum sínum, og
sagði, að sig. langaði til að segja nokkur orð
er áhrærði mál, sem væri jafn lítilmótlegt og
hann sjálfur, og óskaði litla stund að mega
trufla ráðagerðir þeirra um heill kristninnar og
eflingu hins heilaga markmiðs þeirra.
Reir settust allir og það var dauðaþögn.
»Pessi dagur er merkisdagur kristinnar
kirkju,« hélt Ríkarður konungur áfram, »og á
slíkum degi samir það kristnum mönnum að
sættast hver við annan og kannast við bresti
sína. Göfugu forstjórar og höfðingjar þessa
heilaga leiðangurs! Rikarður er hermaður; tunga
hans er jafnan örari en hönd hans, og henni
altof hætt við að mæla óheflað á hermanna-
vísu. En víkið ekki frá hinu göfuga marki yð-
ar — að frelsa Palestínu undan oki því, sem
á henni hvílir — vegna bráðræðis orða hans
og rasráða. Fleygið ekki frá yður tímanlegum
heiðri og eilífri sáluhjálp — sem nú er tæki-
færi til að vinna — vegna þess, að hermaður
hefir framið bráðræðisverk, eða tunga hans
hefir verið beitt sem stálið, sem hann hefir
borið frá barnæsku. Hafi Ríkarður gert á hluta
einhvers yðar, er hann fús að bæta fyrir það
bæði í orði og verknaðl. Göfugi bróðir, kon-
ungur Frakka, hefi eg verið svo óheppinn að
gera á hluta þinn?«
»Konungur Frakka hefir engrar uppreistar
að krefjast af konungi Engla,« mælti Filip með
konunglegri tiginmensku, og tók í hönd Rík-
arði, sem hann hafði rétt honum. »Og hverja
ákvörðun sem eg kann að taka um það, hvort
eg held áfram þessari krossferð með þér eða
ekki, þá yrði það einungis vegna þess, að eg
get ekki verið lengur burtu frá ríki mínu, en
ekki vegna öfundar eða illvilja við hinn kon-
unglegan bróður minn.«
Ríkarður gekk nær stórhertoganum af Aust-
urríki, sem stóð hægt á fætur, eins og móti
vilja sínum. Ríkarður mælti: »Austurríki þykist
hafa ástæðu til að vera reitt Englandi, og Eng-
land þykist hafa ástæðu til að kvarta undan
Austurríki. Látum þau nú mætast í sátt og fyr-
irgefa hvort öðru, svo að friður Evrópu og
eining í þessum her megi haldast. Styð'jum nú
í sátt og sameining göfugra merki, en nokkuru
sinni áður hefir blaktað fyrir nokkurum þjóð-
höfðingja, eg á við merki friðarins. Leopold
mun vilja skila aftur merki Englands, ef hann
hefir það á valdi sínu, og þá mun Ríkarður,
þó aðeins og einungis af ást til hinnar heilögu
kirkju, segja, að hann iðrist flasræði síns, þeg-
ar hann smánaði merki Austurríkis.«
Stórhertoginn stóð önugur og óánægður,
og horfði niður fyrir fætur sér. Svipur hans
lýsti óviid, sem hann reyndi að dylja, þó var sem
einhver ótti og meðfæddur stirðleiki aftraði
honum að geta tekið til máls.
Yfirbiskupinn í Jórsölum flýtti sér að rjúfa
jaögnina, og vitnaði það, að stórhertoginn af
Austurríki hefði með eiði hreinsað sig af því
að hafa verið í vitorði með eða tekið nokkurn
þátt í ofbeldi því, er framið hafði verið við
fána Englands.
»F*eim mun stærri órétt höfum vér gert